Lees verder
Zo gek was het misschien niet dat Yvonne (53) moe was; samen met haar man had ze een prachtige rondreis door Laos en Cambodja gemaakt. “Mijn man werd verkouden en een beetje grieperig en hij had mij aangestoken. Dacht ik.” Als personeelsadviseur in het basisonderwijs kon ze het toch niet maken om zich na vijf weken vakantie ziek te melden. Dus slikte ze paracetamol en ging aan het werk. Maar beter werd het niet. Yvonne maakte een afspraak met de huisarts en kwam via de Tropenpoli op de afdeling oncologie van het Havenziekenhuis terecht. Diagnose: eierstokkanker, stadium IV. “Later bleek ik drager van de BRCA1-genmutatie. De grond werd onder mijn voeten weggeslagen toen ik het hoorde.”
In september 2016 begon het allemaal. Yvonne was niet vooruit te branden, was kortademig en had een nare hoest. Er werd bloed geprikt om te ontdekken of ze een bacterie die heerste, te pakken had. Bingo! “Een kuurtje van vijf dagen moest me er weer bovenop helpen, maar ik werd alleen maar zieker.” Toen de huisarts breder bloed wilde prikken, opperde Yvonnes man dat ze misschien wel iets had opgelopen tijdens de rondreis. “Dus zat ik de volgende dag bij de Tropenpoli. Ik werd onderzocht maar de arts kon niets vinden dat met de tropen te maken had. Hij vermoedde dat er iets anders aan de hand was. En dat was zo: ik had vijf liter vocht achter mijn longen. En de uitslag van de CT-scan die ik kreeg was niet hoopvol: ik had eierstokkanker met uitzaaiingen in mijn buikholte en lever.”
We zouden samen 100 worden
Het voelde alsof de grond onder Yvonnes voeten werd weggeslagen. “Maar al snel dacht ik: wacht even, ik ben er nog. Ik had met mijn man afgesproken samen honderd te worden en dat was nog steeds mijn streven, ook al waren de vooruitzichten niet gunstig.”
Yvonne kreeg drie chemokuren en als die zouden aanslaan kwam ze in aanmerking voor een debulking operatie. En het ging goed. In december 2016 werd Yvonne geopereerd. Succesvol. De chemokuur erna zorgde ervoor dat ze in maart 2017 het stempel ‘schoon’ kreeg. “De behandeling was klaar en vanaf toen kon ik mij gaan focussen op herstel,” vertelt Yvonne, “ik wilde er alles aan doen om terugkeer van de kanker te voorkomen en de bedrijfsarts adviseerde een oncologisch revalidatietraject te gaan volgen, naast stapsgewijze terugkeer op de werkvloer. Daar heb ik veel baat van gehad.” Echter, na 1 jaar bleek toch sprake van een recidief.
Borstkanker
Het noodlot bleef Yvonne achtervolgen: ze bleek drager van de BRCA-1 genmutatie. En na onderzoek haar dochters en naaste familie ook. Een zus koos voor preventieve borstamputatie en -reconstructie, maar een medische misser zorgde voor een hersenaandoening. “Kort nadat de kanker bij mij terugkeerde, kreeg mijn oudste dochter op haar 27e borstkanker en mijn jongste dochter had ook fout weefsel, maar dat bleek godzijdank niet kwaadaardig. Inmiddels heeft de oudste dochter na chemokuren en bestralingen een borstbesparende operatie ondergaan en is nu gelukkig ‘schoon’.
Plekje op blaas
Drie jaar na de diagnose kanker, heeft Yvonne te horen gekregen dat er nu ook een plek op haar blaas zichtbaar is. Natuurlijk schrok ze daarvan, maar positief als ze is, maakt ze er het beste van. De hond die ze als pup hebben genomen nadat ze ‘schoon’ was zorgt ervoor dat ze elke dag naar buiten moet om een flinke wandeling te maken. “Het is makkelijker om in mijn bed te blijven liggen maar ik weet dat dat niet helpt. Dus hup, wandelen met mijn zus en ook elke week met mijn man en grote steun en toeverlaat naar yogales, badminton en fitness.” Vrijwilliger bij Olijf zijn vindt Yvonne ook fijn; ze haalt er energie uit en vindt het fijn anderen te helpen of een luisterend oor te bieden.
Dankbaar
De toekomst is onzeker maar vastbesloten heeft ze de angst losgelaten. “Oktober 2018 ben ik gestart met PARP-remmers en die sloegen lange tijd goed aan, zonder last van bijwerkingen. Mijn focus ligt op overleven, en dat doe ik door bij de dag te leven, te genieten van kleine dingen en mijn grens steeds verder te leggen. In augustus vorig jaar werd Evy, onze eerste kleindochter, geboren. Mijn grote trots en ik heb gezegd: ‘die ga ik nog naar school brengen. Hoe dan ook’.” Het zijn de stippen aan de horizon die Yvonne gaande houden. “Het is simpel: ik ben dankbaar dat ik er nog ben.”
Yvonne vertelde haar verhaal in januari 2020. Ze is overleden op 21 januari 2021.