Zoë (30) had een voorstadium van baarmoederhalskanker: 'Er wordt zo weinig over gedeeld en zo luchtig over gesproken.'

Voor haar 30e verjaardag viel de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker bij Zoë op de mat. Toen de uitslag PAP3a CIN2 bleek, barstte ze in huilen uit. Wat nu?

'Ik ben Zoë (30). Verliet onlangs de stad voor een burgerlijk bestaan in Rheden, met een man, twee dochters (2 en 0,5 jaar) en een rode kater. Houd van koffie met melkschuim. In mijn vrije tijd probeer ik mijn verslaving aan (grote) koeken in toom te houden en ben ik naast koken fervent aanbidster van het prachtland Italië.

Voor mijn 30e verjaardag viel er een brief op de mat. Ik mocht meedoen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Dat is een hele mond vol. Maar die brief kwam precies op tijd, want ik had al een afspraak staan bij de huisarts voor het laten plaatsen van een spiraaltje. Ik ben namelijk net bevallen van mijn tweede dochter en op een derde zat ik nog niet te wachten.

Geen goede uitslag
Een week later liep ik met mijn twee dochters in de supermarkt toen ik gebeld werd: PAP3a CIN2. Ik voelde me even wit wegtrekken en heb de andere helft van mijn boodschappen niet meer gedaan. Thuis ben ik in huilen uitgebarsten. Wat nu? En hoe dan? Die vragen gingen meteen door mijn hoofd.

Een paar dagen laten pas belde de gynaecoloog. Het eerst wat ze zei was: “Ben je erg geschrokken?”. Dat vind ik op de dag van vandaag nog steeds een hele rare vraag. “Ja tuuuurlijk ben ik geschrokken!” Dat dacht ik, maar zei ik niet hardop. Wij vrouwen, lotgenoten, weten nauwelijks iets over het bestaan van HPV af. Laat staan van de PAP’s en CIN’s. Totdat je zelf in die ‘wereld’ zit. Wij leren op school een condoom om een banaan schuiven en waar de vagina zit, maar dat wij besmet kunnen met het HPV, en dat het uiteindelijk een nare bedoening kan worden, werd ons niet verteld. Toch stond ik de vrouwelijke gynaecoloog vriendelijk te woord.

Vier weken later volgde de eerste afspraak. Er werden eerst wat vragen gesteld. Of ik nog een kinderwens heb. “Ik wel”, grapte ik. Die grap heeft nu een andere lading, nu ik weet dat de kans op vroeggeboorte groter is en de kans om zwanger te raken iets kleiner. Dat moest ik online in de brochure van het ziekenhuis zelf lezen.

Direct behandeld
Daarna besprak de gynaecoloog wat ze gingen doen vandaag. Ze zouden met een vloeistof alleen even kijken naar de situatie daar beneden. Mooi, dacht ik. Dan kan ik straks weer lekker naar mijn werk toe. Toch vond de gynaecoloog de cellen iets te dik. Een behandeling was direct mogelijk en noodzakelijk, vond hij. Ik wilde de behandeling eerst uitstellen. Gewoon, zodat ik weer kon werken. En nog even geen zin had in dat “ge-kut”. Hij stond er toch op om meteen te verdoven en aan de gang te gaan met de lisexcisie. Nou goed, doe maar dan.

De gynaecoloog ging aan de slag. Na een kwartier tot half uur zat de behandeling erop. Ik was heel duizelig en heel misselijk. Het hoorde er allemaal bij. Maar verder valt het allemaal mee. Er hebben maar weinig vrouwen last van, volgens de arts. Vandaag kon ik beter nog niet gaan werken. Maar morgen, morgen kun je prima weer naar je werk.

Het is nu een week later en ik zit nog steeds thuis. Een beetje overdonderd en met een hoop ongemakken, zoals: een dikke opgezette buik, verlies van wondvocht, vieze geur en op dag 6 veel pijn. Na wat telefoontjes gepleegd te hebben, hoorde ik dat het er nog steeds allemaal bij hoort.

Juiste voorlichting is belangrijk
Dat is de reden dat ik graag mijn verhaal deel. Er wordt zo weinig over gedeeld en zo luchtig over gesproken. Terwijl er zoveel vrouwen rondlopen met verdriet hiervan. Alleen al in mijn vriendengroep van zes meiden hebben er drie onrustige cellen. Eentje heeft zelfs stadium 2 baarmoederhalskanker en kan inmiddels geen kinderen meer krijgen. Er is onder vrouwen nog een hoop onwetendheid en ook een hoop verdriet. Dit moet toch anders kunnen? Wat een ge-kut. Terwijl we met de juiste voorlichting een hoop minder angst en verdriet kunnen hebben.'

HPV vaccinate
Zoë behoort tot zo'n beetje de eerste groep vrouwen die destijds een uitnodiging kreeg voor de HPV vaccinatie. Ze zegt hierover: 'Toen ik de brief voor het halen van de vaccinatie kreeg was de vaccinatie nét op de ‘markt’ en was er veel ophef over. We zouden proefkonijnen zijn, werd er in sommige media verteld. Nu ruim 15 jaar later heb ik spijt dat ik de vaccinatie niet heb gehaald.'

Zoë schreef haar verhaal zelf in mei 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.