Lees verder
Onze vrijwilligers van het telefonisch lotgenotencontact, de Olijflijn, zijn 6 dagen per week bereikbaar. Af en toe vragen we één van deze vrijwilligers om hun ervaring te delen.
"Sinds dit voorjaar ben ik vrijwilliger geworden bij het belteam van de Olijflijn. In eerste instantie wist ik niet wat me te wachten stond en dat levert bij mij altijd wel wat spanning op. Maar na een paar gesprekken kwam ik er wel achter dat de vrouwen die bellen, over het algemeen op zoek zijn naar een luisterend oor. En met mijn achtergrond als ervaringsdeskundige met eierstokkanker, begrijp ik gelukkig vaak wat voor gevoelens en twijfels er spelen.
Het gekke is dat, ondanks het feit dat het vaak geen gezellige onderwerpen zijn, de gesprekken me wel voldoening geven. Het is fijn om te merken dat je er echt voor iemand kunt zijn. Al is het maar door de telefoon. Als ervaringsdeskundige kun je je vaak beter verplaatsen in iemand met gynaecologische kanker.
Mijn eigen ervaring is dat er heel veel lieve mensen om je heen kunnen staan, maar je moet het uiteindelijk wel zélf doen. Jij bent degene die de behandelingen moet ondergaan, jij bent degene die de eventuele slechte prognose moet aanhoren die over jóu gaat. Natuurlijk is het ook voor je omgeving moeilijk, maar omdat het allemaal over joú gaat, kan het toch een eenzaam gevoel geven. En als ervaringsdeskundige, heb ik hetzelfde meegemaakt. Heb ik ook tegenover de artsen gezeten en aangehoord wat me te wachten stond, heb ik ook onzekerheid gevoeld en angst.
Soms bellen vrouwen met praktische vragen. Dan gaat het over medicijngebruik of over de frequentie van controles. In dat geval, kan ik vaak geen echte concrete antwoorden geven, maar ik kan wel verwijzen naar de website van kanker.nl en iemand adviseren om terug te gaan naar de eigen artsen. Soms helpt het om tegen iemand te zeggen, dat het prima is om een second opinion te vragen. En ik heb meegemaakt dat iemand vroeg of zij een behandeling mocht weigeren. Ik zeg dan niet dát ze moet weigeren, maar wel dat ze er met haar arts natuurlijk over kan praten en samen kan kijken of het een optie is om niet te behandelen. En uiteindelijk beslis je zelf of je de behandeling wilt ondergaan.
Er zijn vrouwen die bellen, die het gewoon fijn vinden om iemand te spreken die niet zo dichtbij staat. Soms kun je dan vrijer spreken, soms durf je dan hardop te zeggen wat je zo bang maakt.
Kortom, de gesprekken die ik heb gevoerd waren allemaal waardevol. Fijn om te doen en ook voor mij soms weer een nieuw inzicht, waar ik zelf mee vooruit kan."