Afgelopen mei kwam de nieuwste editie van VROUW magazine uit bij de Telegraaf. In dit magazine vertelt Olijf's vrijwilliger Manou over haar ervaring met vulvakanker. Deze week wordt haar verhaal nogmaals gedeeld.
Bekijk hieronder de tekst uit het artikel:
Manou (50) kreeg in 2008 de diagnose vulvakanker en moest haar binnenste schaamlippen laten verwijderen. Ze is meubelstoffeerder in opleiding, getrouwd en heeft twee zoons van 19 en 16 jaar.
Mijn klachten begonnen… “In 2007 al. Ik ben met jeuk en een branderig gevoel naar de huisarts gegaan en die schreef me een schimmelinfectie zalfje voor. De klachten gingen niet weg en er ontstonden twee kleine witte bultjes, maar mijn dokter nam het nog steeds niet serieus. Hij grapte er zelfs nog over met een arts in opleiding: ‘Foei, foei, misschien is het wel een herpesvirus.’ Ik voelde me zo gefrustreerd. Uiteindelijk zijn de bultjes samengesmolten tot één grote tumor, waar ik veel pijn van had. Toen kon hij er ook niet meer omheen en heeft hij me doorgestuurd naar een huidarts.”
De diagnose vulvakanker… “Kreeg ik daarna vrij snel. De huidarts keek en zei meteen al: ‘Ik denk dat het kwaadaardig is.’ Nog diezelfde dag kon ik terecht bij een gynaecoloog, die ook dacht aan een zeldzame vorm van kanker en me direct doorverwees naar een academisch ziekenhuis. Mijn leven kwam op zijn kop te staan. Mijn kinderen waren pas zes en drie en dan hoor je dat je vulvakanker hebt. Gelukkig had ik geen uitzaaiingen en hoefde ik alleen geopereerd te worden.”
De operatie… “Was heel ingrijpend, want de tumor bleek op een lastige plek te zitten, precies voor de ingang van mijn vagina. Mijn binnenste schaamlippen zijn tot aan mijn clitoris verwijderd en mijn plasbuis is gereconstrueerd. De eerste dagen had ik veel pijn, omdat het zo’n gevoelig gebied is dat ze hadden gehecht. Ik ben, na een second opinion, geopereerd door een van de beste specialisten in Antwerpen. Hij heeft het heel mooi gedaan, vanaf de buitenkant zie je niks meer. Er zijn alleen wel wat ongemakkelijkheden ontstaan. Zo heb ik een holle ruimte waar mijn schaamlippen hebben gezeten en moet ik ‘over een heuveltje’ plassen. Drink ik niet genoeg, dan wordt ‘t branderig.”
De impact… “Op mijn vrouwelijkheid is groot geweest, dat vond ik heftiger dan de ingreep zelf. In het begin voelde ik me onzeker tijdens de seks en was mijn man ook bang dat hij me pijn zou doen. Gelukkig staat het ons seksleven nu niet meer in de weg. Maar ik zeg weleens tegen mijn man: ‘Stel dat jij bij me weggaat en ik moet een nieuwe relatie aangaan, dan wordt dit een heel kwetsbaar onderwerp.’ Ik ben gelukkig getrouwd, maar ik moet er niet aan denken dat ik dit zou moeten bespreken met een nieuwe partner.”
Door mijn vulvakanker… “Voelde ik me soms heel eenzaam. Van borstkanker kijkt niemand meer op, de glossy tijdschriften staan er vol mee en oktober staat elk jaar in het teken van de borstkankermaand. Maar over schaamlipkanker lees je bijna niets. Als ik vertelde wat ik had, haakten mensen snel af, omdat ze niet wisten wat het was of het lastig vonden om erover te praten. Ik woonde in een kleine gemeenschap en al snel ging als een lopend vuurtje rond dat ik ziek was. Maar zelf vond ik het ook verschrikkelijk ingewikkeld om uit te leggen. Ik schaamde me voor mijn schaamstreek.”
Om taboes te doorbreken… “Heb ik me aangemeld bij olijf.nl, een netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker. Ik hoop door openheid te geven andere vrouwen te helpen er makkelijker over te praten, dat ze herkenning vinden en weten dat ze niet de enige zijn. Zelf heb ik veel te lang mijn verhaal weggestopt. Door een stukje taboe weg te halen, hoop ik dat andere vrouwen mijn eenzaamheid niet hoeven te voelen.”
Bron: © VROUW - 27 mei 2021