Negen maanden na de bevalling van haar dochter gaat Alexandra voor een uitstrijkje naar de huisarts. Tot drie keer toe krijgt ze te horen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.
HPV positief
Negen maanden na de bevalling van haar dochter gaat Alexandra voor een uitstrijkje naar de huisarts. Alexandra moet jaarlijks een uitstrijkje laten maken nadat ze in 2019 een PAP1 HPV positieve uitslag kreeg. Ze heeft op dat moment geen klachten. Omdat ze bevallen is met een spoedkeizersnede vraagt ze zich af of alles er nog wel ‘normaal’ uitziet. De huisarts stelt haar gerust: ‘Alles ziet er normaal en rustig uit, dus ik verwacht geen bijzonderheden.’
Toch wordt Alexandra een week later gebeld met de mededeling dat de uitslag niet helemaal goed is. Er zijn afwijkende cellen gevonden: PAP 3B. Ze wordt doorgestuurd naar de gynaecoloog. Een paar weken later kan ze terecht voor een colposcopie. Er worden drie biopten genomen. Tijdens het onderzoek begint Alexandra hevig te bloeden. Het duurt lang voor de bloeding eindelijk stopt. Ondanks dat er ook een verkleuring van de baarmoederhals te zien is, wordt opnieuw tegen Alexandra gezegd dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.
Een week later krijgt ze de uitslag. Die blijkt minder positief dan in eerste instantie werd gedacht. Twee biopten blijken schoon, in de derde wordt toch iets gevonden: CIN2. ‘De keuze was aan mij,’ vertelt Alexandra. Ze mag zes maanden aankijken of haar lichaam het zelf op kan ruimen of ze kan kiezen voor een lisexcisie. Tijdens een lisexcisie verwijdert de gynaecoloog het laagje van de baarmoedermond waar de onrustige cellen zijn gevonden. Alexandra kiest voor de tweede optie. Achteraf bezien was dit de enige juiste keuze, maar dat weet ze op dat moment nog niet.
Al snel kan ze terecht voor een dagopname. De lisexcisie wordt zonder problemen uitgevoerd. Opnieuw heeft Alexandra veel bloedverlies en ook deze keer wordt haar verteld dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. De chirurg gaat er vanuit dat alles nu schoon is. Het weggehaalde weefsel wordt onderzocht en ze krijgt een belafspraak voor een week later.
Bom
Op de ochtend van 23 december 2021 is Alexandra met haar 4-jarig zoontje aan het spelen als de telefoon gaat. De gynaecoloog vraagt of ze alleen is. Op dat moment voelt Alexandra al aan dat er iets niet goed is. De gynaecoloog vertelt haar dat er helaas toch kwaadaardige cellen zijn aangetroffen in het onderzochte weefsel. Ze heeft baarmoederhalskanker. Het bericht slaat in als een bom. De gynaecoloog vraagt of ze nog vragen heeft, maar Alexandra is zo ontdaan door het bericht dat ze eigenlijk alleen maar kan huilen.
Als ze ’s avonds opnieuw gebeld wordt, legt de gynaecoloog haar uit dat het weefsel naar het Amsterdam UMC wordt gestuurd. Daar zijn ze gespecialiseerd in baarmoederhalskanker. Alexandra wordt vervolgens besproken in het MDO (multidisciplinair overleg) waarna een plan wordt opgesteld.
Rollercoaster
Niet veel later heeft Alexandra haar eerste afspraken in het Amsterdam UMC. Daar volgen de slechtnieuws-gesprekken elkaar op.
In eerste instantie krijgt ze te horen dat het vermoedelijk gaat om een tumor van een aantal millimeter groot, waarvoor een kleine operatie (conisatie) voldoende is. Na diverse scans en onderzoeken blijkt het echter te gaan om een tumor van maar liefst 7 centimeter groot. Ook worden er aan beide zijden van het kleine bekken uitzaaiingen gevonden in de lymfeklieren.
Het behandelplan wordt opgesteld: Alexandra krijgt 25 uitwendige bestralingen, 6 chemokuren en 48 inwendige bestralingen (brachytherapie). Deze vinden allen plaats in Amsterdam, 70 minuten rijden van haar woonplaats. Ze gaat van moeder van een jong gezinnetje ineens naar kankerpatiënt. Wat een rollercoaster! ‘Ik was het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt’, kijkt Alexandra terug.
De behandeling valt Alexandra zwaar. De chemo maakte haar zwak en ziek: ze verliest haar eetlust, heeft voortdurend een metaalsmaak in haar mond, ze voelt zich misselijk en beroerd. Daarnaast wordt ze zes weken lang van maandag tot en met vrijdag bestraald. Op dinsdag krijgt ze eerst een bestraling, waarna ze voor de chemo naar boven moet om daar de nacht door te brengen op de chemozaal. Het enige positieve is dat ze haar haar niet verliest. Voor de buitenwereld oogt Alexandra dus niet ziek. Toch geeft dit haar met tijden ook een dubbel gevoel. Ze mag dan niet ziek lijken, ze is het wel. Het valt haar ook heel zwaar dat ze niet zelf voor haar twee kinderen kan zorgen.
Bestralingen
De uitwendige bestralingen zijn te doen, maar Alexandra krijgt wel steeds meer last van bijwerkingen. Haar blaas krijgt veel te verduren waardoor ze hevig pijn lijdt. Wat Alexandra op de been houdt is de gedachte aan haar kindjes. Na de uitwendige bestralingen volgen een MRI scan en vervolgens de inwendige bestralingen.
Alexandra heeft 45 inwendige bestralingen nodig. Ze krijgt deze aansluitend, elk uur één. Ze ligt eenzaam in een kamertje met een dikke deur om de straling tegen te houden en ze mag niet bewegen. Elk uur gaat een alarm af en wordt de deur gesloten. ‘Ik vond dit mentaal het zwaarste moment van de hele periode’, vertelt ze. ‘De kindjes mochten niet op bezoek komen, ik had vreselijk veel pijn in mijn rug van constant in dezelfde houding moeten liggen en slapen lukte niet. Ik zag het echt even niet meer zitten. Lig ik daar eenzaam op een kamertje op vijf hoog die rotziekte te verslaan.’ Maar opgeven was geen optie. Ze moest door.
Dankbaar
Na zes weken behandelingen is ze eindelijk klaar. De eerste week thuis is zwaar. Alexandra kan weinig, heeft overal pijn en is erg vermoeid. Ze krijgt oxycodon tegen de ergste pijn.
Twee maanden later, als ze haar verhaal vertelt, gaat het gelukkig wat beter. Ze kan inmiddels haar zoontje weer naar school brengen en voor haar dochtertje zorgen. Ze komt de dagen goed door, de ene dag gaat makkelijker dan de andere. Ze heeft veel last van haar blaas en darmen en ze is snel vermoeid. Door de kankerbehandelingen is Alexandra vervroegd in de overgang gekomen. Dit betekent ook dat ze geen kinderen meer kan krijgen. Mentaal heeft ze nog het één en ander te verwerken.
Toch lukt het Alexandra om met dankbaarheid terug te kijken. 'Ik ben dankbaar dat ik alles heb doorstaan en dat ik er nog ben. Ik heb nog een lange weg te gaan, het vertrouwen in mijn lijf is niet zomaar terug. Maar het lukt me om positief naar de toekomst te kijken.', besluit Alexandra.
Alexandra schreef haar verhaal zelf in september 2022. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.