Bianca (41): ‘Maar het allerbelangrijkste is, ik ben er nog!’

In de zomer van 2024 had Bianca een onderbuikgevoel dat er iets ernstigs was en dit gevoel bleef aanwezig. Niet dagelijks, maar wel een aantal keer in de week. Toen ze in september een brief kreeg van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, met daarbij een zelfafnametest, zei haar gevoel dat ze dit meteen moest doen. Ze heeft de test dezelfde dag nog gedaan en verstuurd.

‘Twee weken later kreeg ik een brief dat ik HPV heb. Mijn eerste gedachte was toen: “Zal ik ziek zijn?” In de brief stond ook duidelijk, dat ik mij niet meteen zorgen hoefde maken, maar dat ik wel naar de huisarts moest voor een vervolgonderzoek. Daar kon ik de volgende dag terecht voor het maken van een uitstrijkje. Mijn gevoel daarover was niet meer lekker.

Afwijkend uitstrijkje
De huisarts belde mij ongeveer twee weken erna op en vertelde telefonisch dat mijn uitstrijkje zeer afwijkend was. Ik schrok van het bericht, waarbij mijn angstige gevoel, dat ik al een tijdje had, werd bevestigd. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik inderdaad baarmoederhalskanker heb. Ik wist het al eerder, omdat ik het in mijn digitale dossier had gelezen. Toch had ik ergens gehoopt dat het niet zo was. Omdat ik zelf verpleegkundige ben, ken ik wat medische termen en ben ik ook medisch onderlegd. 

Ik zat samen met mij zwangere zus in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik was intens gespannen, alsof mijn leven er vanaf hing. Mijn naam werd geroepen door de verpleegkundige en mijn hartslag ging omhoog. Ik liep samen met mijn zus met de verpleegkundige mee. We liepen naar een spreekkamer en we gingen zitten. Het was een aardige, vrouwelijke gynaecoloog, die duidelijk aan mijn gezicht zag dat ik zo gespannen was. Ik vroeg meteen: “En, wat is de uitslag?”. Ze viel meteen met de deur in huis: “Je hebt baarmoederhalskanker.” Omdat ik ergens wist dat ik deze woorden had gelezen in het digitale dossier, maar ik toch als een struisvogel mijn kop in het zand had gestoken, kwamen haar woorden extra hard binnen. Ik begon intens te huilen.

Ontroostbaar
Mijn zus zat naast mij en ik keek haar aan. Ik zag dat er bij haar tranen over haar wang rolden, maar ze bleef heel kalm in deze situatie. Ik vroeg al snel aan de arts of ik er nog op tijd bij was en hoe lang ik nog te leven heb. De arts gaf aan dat het hier voor nu wel op leek, maar dat zij dit niet met zekerheid kon zeggen. Deze woorden en het vaststellen van de diagnose vielen mij ontzettend zwaar. In de auto terug naar huis zei mijn zus dat ik ook optimistisch moet blijven, want tegenwoordig is het goed te behandelen als je er op tijd bij bent. Maar ik kon op dat moment alleen de ernst van de situatie inzien, ik was ontroostbaar. 

Nadat ik de diagnose kanker hoorde, ben ik gestopt met roken. Ik associeer roken nu veel meer met kanker, en tot op heden rook ik nog steeds niet!

Na een paar dagen intens gehuild te hebben van ongeloof, bedaarde ik weer een beetje. Maar tegelijkertijd was ik bang voor wat er ging komen. Ik had het hier veel met mijn zwangere zus over en met mijn 20 jarige zoon. Overleef ik dit? Waarom overkomt mij dit? Wat ik had ik eraan kunnen doen? 

In het academisch ziekenhuis maakte ik kennis met mijn gynaecoloog-oncoloog. Een ontzettende vriendelijk, warme en empathische man. Nu werd ook duidelijk wat voor traject ik inging. Ik bleek geen uitzaaiingen te hebben en kon met een robot worden geopereerd. Mijn baarmoeder, baarmoederhals, steunweefsel, en lymfeklieren zijn eruit gehaald. Door een complicatie van de operatie moest ik vier dagen later opnieuw geopereerd worden. Ik had een darm-hernia opgelopen tijdens de eerste operatie. Het herstel duurde langer dan gemiddeld, wat een nasleep had voor mijn lichaam.

Ik ben er nog
Maar het allerbelangrijkste is, ik ben er nog! Ik kan mijn zoon van 20 jaar nog zien starten met zijn studie en ik heb ondertussen een nichtje gekregen. Zij is echt een lichtpuntje voor mij in deze hele slechte film. Doordat ik dit heb meegemaakt, ben ik nog dankbaarder voor ieder moment in het leven dat ik kan doorbrengen met mijn familie. Gezondheid s het rijkste bezit dat je in je leven kan hebben.

Mijn advies aan anderen: laat het uitstrijkje maken!’

Bianca schreef haar verhaal zelf in juni 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.