In september 2020 kreeg Daphne last van bloedingen en vage klachten. De huisarts zei dat ze het nog even aan moest kijken. Omdat de klachten aanhielden werd zij in december door de huisarts doorgestuurd naar de gynaecoloog. Daar kreeg zij een hevige bloeding tijdens het onderzoek.
Omdat Daphne in de jaren daarvoor enkele miskramen had gehad, werd er niet meteen gedacht aan baarmoederhalskanker. Ook voelde zij zich verder lichamelijk fit. Uiteindelijk besluit de gynaecoloog een MRI scan te maken. Het is dan eind december 2020.
Een donderslag bij heldere hemel
De uitslag van de scan volgt in januari. Het blijkt baarmoederhalskanker te zijn. ‘Deze uitslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. Mijn man en ik waren compleet in shock. We waren zo ontzettend verdrietig. Vijf jaar eerder overleed mijn schoonmoeder op 62-jarige leeftijd aan kanker en die ervaring kwam weer boven, vooral bij mijn man. Daarnaast hebben we een dochtertje dat destijds drie jaar oud was. Je leven staat op z’n kop…’
Er volgden verschillende onderzoeken en er werd nog een biopt afgenomen. Dit resulteerde twee dagen later in zo’n hevige bloeding dat ik per direct geopereerd werd in het UMC Utrecht.
Binnen twee weken werd duidelijk dat ik een tumor van zes centimeter had met vermoedelijk uitzaaiingen in een aantal lymfeklieren. De artsen stelden als behandeltraject chemotherapie en radiotherapie (bestraling) voor. Ik onderging 27 bestralingen en kreeg één keer per week chemo. Aan het einde van het traject van 6 weken volgde brachytherapie (inwendige bestraling).’
Controle houden
’Het was zo’n achtbaan. Je krijgt een diagnose, je bent ziek en je gaat meteen zo’n traject in. Je wordt geleefd door de behandelingen. Mijn manier om grip op te houden was door te plannen en controle te pakken. Je probeert houvast te krijgen en door een strakke agenda aan te houden, voelde het alsof ik ook inderdaad meer controle had.
Ik wilde echt de strijd aangaan, laten zien dat je hier doorheen kan komen. Ik wilde dit ook aan mijn man laten zien, wiens ervaring met zijn zieke moeder weer naar boven kwam. Ik ging beter worden, voor hem én voor onze dochter. Ik voelde veel vechtlust, zo van: “Ik ga dat varkentje wassen, hoe dan ook.”'
Na de derde chemokuur kreeg Daphne een allergische reactie op de chemo. Ze kreeg rode vlekken in haar nek, hoge hartslag en koorts, maar de bestraling en chemo moesten doorgaan. Ze moest aan medicatie om de allergische reactie te onderdrukken. Het werd heel spannend of haar lichaam wel in staat zou zijn die chemokuur af te maken. Daphne: ‘Er moest zicht blijven op mijn lichamelijke reactie, vandaar dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik was doodmoe, alleen en het traject werd steeds zwaarder. Chemo breekt je lichaam af, maar je moet ziek worden om uiteindelijk beter te worden. Het is me gelukt de kuur af te maken. Achteraf hoorde ik van de artsen dat zij het ook heel spannend hebben gevonden.’
Corona
’Dit hele traject was extra zwaar, omdat het plaatsvond in Coronatijd. Ik onderging alle behandelingen alleen, omdat er niemand mee mocht wegens de coronamaatregelen. Je hebt dus enkel het ziekenhuispersoneel om je heen. Wat heel bijzonder was en waar ik echt heel dankbaar voor ben, is dat ik me enorm gesteund heb gevoeld door de verpleging, de oncologen en de radiotherapeuten. Zij hebben me gerustgesteld, kwamen bij me zitten, maakten grappen. Kleine momenten van verbinding die zo ontzettend belangrijk waren voor me in dit proces, in Coronatijd. Zij hebben mij er doorheen gesleept. Mijn laatste chemo kreeg ik op mijn 40e verjaardag, de verpleegkundigen zagen het voor een keer door de vingers, mijn man en dochter mochten langskomen. Dat was zo belangrijk voor mij!
Als laatste behandeling kreeg Daphne nog inwendige bestraling. ‘De brachytherapie vond ik echt verschrikkelijk. Je wordt opgenomen en je ligt 24 uur stil. Het motiveerde wel dat we de tumor zagen slinken op de MRI. Dat gaf een boost in de motivatie om door te gaan’
Drie maanden scan
‘De eerste controlescan 3 maanden na de behandeling liet zien dat de kanker echt weg was. Prachtig nieuws. Maar je bent helemaal kapot en je moet je leven weer op de rails gaan krijgen. Vanuit mijn werkgever kreeg ik alle ruimte, wat rust gaf. Het revalidatietraject in het UMC Utrecht was intensief, maar erg goed. Twee keer in de week ging ik naar Utrecht voor psychologische hulp, fysiotherapie en ergotherapie. Ik ben daar fantastisch geholpen. Het heeft anderhalf jaar geduurd tot ik dacht, nu ben ik er weer. Ik heb nog wel last van bestralingsschade, zoals gevoelige darmen en kwetsbaar weefsel. En er is altijd de angst dat het terugkomt. Net voor de jaarlijkse controle voel ik wel spanning. Het is niet meer een dominante angst, maar zeker wel aanwezig.’
Ambities
‘Deze ervaring heeft zeker invloed (gehad) op mijn ambities. Ik wilde graag wethouder worden, maar ik dacht dat komt later wel. Maar er is misschien geen later. Ik ga die ambities dus niet meer uitstellen. Toen er vervolgens een jaar geleden een kans om wethouder te worden op mijn pad kwam, heb ik die kans gepakt. Ik ben nu sinds een jaar wethouder en ik ben heel dankbaar dat ik dit werk mag doen. Mijn ziekte en de behandeling hebben me dat extra duwtje in de rug gegeven.’
Zoveel steun ontvangen
‘Ik ben steeds heel open geweest naar mijn omgeving over mijn baarmoederhalskanker. Het is lastig invoelen voor mensen als ze niet weten wat je doormaakt. Ik heb op een gegeven moment een appgroep aangemaakt voor naasten waarin ik iedereen op de hoogte hield van mijn traject. Mensen konden niet reageren in de groep, maar konden mij dan persoonlijk een berichtje sturen wanneer zij die behoefte voelden. Ik kreeg zoveel mooie reacties, mijn berichten waren realistisch, maar vaak met een vleugje humor. Dit werkte fijn. Langskomen kon door Corona niet, maar ik heb ontzettend veel steun gekregen in de vorm van ontelbare kaartjes en bloemen. Ook wilden mensen graag wat doen, iets voor me betekenen. Dat was hartverwarmend.’
Ik kon kanker aan, ik kan dus alles aan
‘Ik sta nog dagelijks stil bij wat me is overkomen. Die diagnose was zo’n donderslag bij heldere hemel, dat ik nu heel bewust geniet van elke dag, m’n man, m’n dochtertje. Je weet niet hoe het loopt. De ervaringsverhalen van Olijf hebben me tijdens mijn ziekte op de been gehouden. Ik wil met mijn verhaal nu ook hoop bieden aan vrouwen die mij nog zullen volgen. Ik hoop dat het er weinig zijn. En waar ik voorheen nog wel onzeker kon zijn, denk ik nu regelmatig: “Ik kon kanker aan, ik kan dus alles aan.“’
Daphne vertelde haar verhaal in mei 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.