Lees verder
Heidi heeft een aantal keren de oproepen voor het uitstrijkje in een la gelegd, omdat ze altijd heeft gedacht: “Dit overkomt mij niet”. Maar niets is minder waar. 2½ jaar geleden kreeg Heidi vreemde klachten. Het voelde voor haar niet goed, dus ze ging naar de huisarts. Deze vroeg wanneer haar laatste uitstrijkje was….
“In de nazomer van 2015 begon ik vage klachten te krijgen. Mijn menstruatie was al twee keer uitgebleven en ergens voelde ik dat dit niet klopte. Ik heb mij gemeld bij de huisarts die, na eerst een aantal andere dingen had uitgesloten, mij tijdens een telefonisch consult de vraag stelde wanneer ik mijn laatste uitstrijkje had laten maken……Dat had ik dus nog nooit laten maken. Ik was toen 42 jaar en had al drie oproepen voor een uitstrijkje diep in een la weggedrukt omdat ik dacht: ‘Wat een gedoe, dat overkomt mij toch niet.’ Ik vond het niet belangrijk genoeg. Ik had toen drie kleine kinderen waar ik het erg druk mee had. Ik zette mezelf op de laatste plaats. Ik heb in die tijd eens op de kinderen van een buurvrouw gepast, omdat zij voor een uitstrijkje naar de huisarts ging. ‘En jij dan?’, zei een stem in mijn hoofd. Maar ik ging niet.
Eerste uitstrijkje
In oktober 2015 heb ik het eerste uitstrijkje van mijn leven laten maken. Nog geen week later hoorde ik dat er onrustige cellen waren aangetroffen en een dag later zat ik al bij de gynaecoloog. Deze voerde bij mij een colposcopie uit en heeft meerdere stukjes weefsel weg genomen. Tijdens onze vakantie hoorde ik dat de stukjes weefsel niet goed waren en dat ik een lisexcisie moest ondergaan. Het was moeilijk om nog van de vakantie te genieten.
Na de lisexcisie kreeg ik de uitslag: baarmoederhalskanker. Ging dit over mij? Mijn baarmoeder moest eruit om erger te voorkomen. Het werd een spoedoperatie die gelukkig voorspoedig verliep. Mijn herstel ging met ups en downs. Twee weken later kreeg ik de uitslag van de operatie. Er waren geen kankercellen meer aangetroffen.
Verwerking
Maar toen kwam de verwerking, het besef dat ik kankerpatiënt was en geen baarmoeder meer had. Wat was het allemaal snel gegaan. Een rollercoaster van emoties. De oncologische revalidatie in het ziekenhuis, die ik enkele maanden heb gevolgd is heel goed geweest voor mijn verwerking samen met lotgenoten. Daarna moest ik het alleen doen en dat valt nog niet altijd mee. Ook omdat ik nog steeds met heel veel buikpijnklachten zit die onverklaarbaar zijn. Elke controle is weer spannend.
Ik loop heel vaak rond met de gedachte hoe het zou zijn gegaan als ik wel mijn uitstrijkjes had laten maken. Waarom heb ik het niet gedaan? Was ik dan niet ziek geworden? Ik ben zo dankbaar dat ik er op tijd bij was!
Het is soms lastig om mijn gevoelens te delen, ook omdat mijn gezin alleen maar uit mannen bestaat en ik te maken heb met gynaecologische kanker. Op het moment ben ik onder behandeling bij een medisch psycholoog om alles een plek te geven en vooral ook om rust hierin te vinden.
Belang
Ik vind het belangrijk dat ik met mijn verhaal andere vrouwen een zetje in de goede richting kan geven om toch dat uitstrijkje te laten maken. Ook in mijn eigen omgeving ken ik vrouwen die dit steeds uitstellen.
Heidi heeft haar verhaal verteld in januari 2018 voor de Europese Baarmoederhalskanker Preventieweek, die wordt gehouden van 22 tot en met 28 januari. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.