Janaï (45): 'Een levensreddende operatie die mij van kanker redt’

Op 44-jarige leeftijd kreeg Janaï de diagnose baarmoederhalskanker, nadat ze haar allereerste uitstrijkje liet doen. Ze hoopte op een operatie om haar baarmoeder te verwijderen, maar dit bleek niet mogelijk. De kanker was al in stadium 3, dus het werden bestralingen en chemo. Een pittig traject volgde.

Diafragma operatie
'Het verhaal van mijn kanker begint met een operatie die in 2021 plaatsvond. In oktober 2021 werd ik aan mijn diafragma in het middenrif geopereerd. Ik was al 6 maanden ziek. In het ziekenhuis konden ze niets vinden, ondanks de vele onderzoeken. In de zomermaanden bleef ik ziek en zelfs twee keer zo ziek dat ik dacht dat ik het niet ging redden. In oktober liet ik me opnemen in het ziekenhuis.

Daar bleek dat ik een levensreddende operatie nodig had. Ik bleek een gat in mijn diafragma/middenrif te hebben. Mijn darmen veranderen van positie en groeiden door dit gat richting mijn longen. De schrik zat er goed in, maar ik dacht dat het hiermee een afgedane zaak was. Ik had immers zo veel onderzoeken gehad dat ik nooit had kunnen bedenken dat er nog ergens een tumor verborgen zou zitten. Dat had ik dus mooi mis!

Het herstel verliep de eerste maanden voorspoedig, maar na een maand of drie voelde ik de klachten terugkomen. Ik was er niet gerust op en vroeg een scan aan. Er was niets te zien, de arts zei dat ik het maar even moest afwachten. De klachten bleven aanhouden en weer vroeg ik een scan aan. En weer was er niets te zien, maar ik wist dat er iets niet goed zat.

Onderbuikgevoel bleek correct
Ik besloot een uitstrijkje en een pre-menopauze test aan te vragen, om uit te sluiten dat het niet daaraan kon liggen. Ik was inmiddels 44 jaar, maar had nog nooit een uitstrijkje laten doen. Ik voelde aan dat ik dit nu echt moest laten controleren! Daarnaast herinnerde ik mij dat ik een paar jaar geleden gegoogeld had vanwege een klacht. Ik kwam toen op een website voor baarmoederhalskanker terecht. Omdat mijn klacht toen niet overeen kwam met de bijbehorende symptomen, heb ik daar niet meer bij stil gestaan. Ik had mij echter wel voorgenomen dat als één van die symptomen zich zou voordoen ik meteen naar de arts zou gaan.
Achteraf zou blijken dat mijn klacht wel degelijk met baarmoederhalskanker te maken had.

PAP2
“Niet schrikken, maar je hebt een PAP2. We sturen je naar de gynaecoloog toe.” Ik voelde meteen dat het mis was. Omdat ik overstuur was besloot de gynaecoloog mij te bellen om mij gerust te stellen. Ik kon gerust op vakantie gaan, zei ze. “Weet u zeker dat ik mijn vakantie niet hoef te annuleren?”, vraag ik nog. “Nee, maak je niet zo druk en je moet zeker niet je vakantie gaan annuleren, gekkie!”. Ik was gerustgesteld en ging nietsvermoedend op vakantie.

U moet toch denken aan kanker
Na mijn vakantie kom ik in een vrolijk zomerjurkje binnen. De gynaecoloog stelt mij weer gerust, het is maar een routineonderzoek, vroeger werd je voor een PAP2 niet eens doorgestuurd. Zodra de arts bezig is, is het meteen al foute boel en er wordt een 2^e arts bijgehaald. Ze zeggen dat ze iets zien, maar niet weten wat ze precies zien. Ik voel wel aan dat het niet goed zit. Ik ben boos op mijzelf, waarom heb ik niet eerder een uitstrijkje laten uitvoeren.

De diagnose is baarmoederhalskanker, zelfs zonder biopten kon de arts dit al vaststellen. De tumor blijkt 4 cm te zijn in doorsnee. Ondanks mijn emoties krijg ik complimenten van de arts dat ik zo "helder van geest” blijf. Stiekem vraag ik mij af of ze dit tegen iedereen zeggen om je op je gemak te stellen. Mij wordt medegedeeld dat de volgende vakantie, die ook al gepland stond, moet worden geannuleerd.

Geen bezoek op mijn verjaardag, maar op bezoek bij de oncoloog
Op mijn 45e verjaardag werd de diagnose baarmoederhalskanker bevestigd. “Ik zal maar met de deur in huis vallen, u hebt kanker”. De scans moeten gaan uitwijzen of er uitzaaiingen zijn. Het wachten op de definitieve uitslag is werkelijk slopend. Echter, iets in mij zegt me dat het nog niet mijn tijd is. Ik heb immers niet mijn ziekte van vorig jaar overleefd om nu alsnog dood te gaan. Dat klopte voor mij niet. Ik wist gewoon dat het goed zou komen.

De uitslag
Ik blijk in stadium 3 te zitten, maar dit kunnen ze goed genezen, zei de arts. Ik heb een paar uitzaaiingen in mijn lymfeklieren, maar deze zitten nog in het bestralingsgebied. De artsen zeggen dat ik een genezingskans van 90% heb. Ze waarschuwen me wel dat het een pittig traject is: 25 uitwendige bestralingen, 5 chemo’s en 4x brachytherapie (inwendige bestraling met twee keer een 24-uurs opname).

Zwaar traject
Vanaf de 3^e week werd de chemo steeds zwaarder. Ik ben mijn eetlust kwijt, ben continu misselijk, val af en wil alleen nog maar slapen. Maar de artsen zeggen dat ik het goed doe. Inmiddels wordt het prikken pijnlijker, omdat mijn aders moeilijker te vinden zijn.

De 1^e brachytherapie had ik onderschat, dat was traumatisch. Ik bleef bloedingen houden en had tijdens de 2^e brachytherapapie een bloedtransfusie nodig. Dit gaf mijn lichaam zo’n boost, dat ik beter uit de laatste brachytherapie kwam dan dat ik er in ging. Het heeft erg geholpen dat ik de 2^e keer wist wat me te wachten stond. Ik kon daardoor beter ontspannen en ik wist dat hierna mijn behandeling er eindelijk erop zou zitten.

Genezen
Inmiddels ben ik genezen. Fysiek gaat het redelijk goed met me. Ik sta een stuk dichter bij mijzelf door deze ervaring. Ik ben heel blij dat mijn lichaam een seintje gaf dat er iets niet klopte, en ben dankbaar dat ik het uitstrijkje uiteindelijk toch heb laten doen. Als ik die eerste operatie niet had gehad, was ik misschien nooit op tijd achter mijn kanker gekomen. Ik denk dat ik geluk heb gehad, omdat ik er op tijd bij was, maar ik heb ook een engeltje op mijn schouder gehad.

Janaï schreef haar verhaal zelf in april 2023. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.