Lees verder
In maart 2021 kreeg Jennifer de diagnose baarmoederhalskanker. Na een zware operatie bleken er toch al uitzaaiingen, dus volgden er chemo's en bestralingen. Volgens de artsen was de kanker daarna onder controle. Helaas bleek dit niet zo te zijn, want in januari 2022 hoorde Jennifer dat ze uitzaaiingen heeft in haar longen, lymfeklieren, milt en botten.
'Het leven is hard soms. Dat is een feit. Alleen vraag ik mij wel eens af waarom de één ontzettend veel mee moet maken en een ander vrijwel niks. Helaas krijgen we hier nooit een antwoord op het enige wat je kunt doen als het (even) niet meezit is vechten.
Het waren pittige jaren als alleenstaande moeder, maar ik ben altijd blijven vechten voor mijn jongens. Zij zijn namelijk alles voor mij. Daar kan niemand tegenop. Helemaal niemand.
Een paar jaar later kwam ik een ontzettend leuke en lieve jongen tegen en ik was op slag verliefd. Een aantal jaren daarna hadden wij samen nog een kinderwens en onze prachtige dochter kwam 9 maanden later ter wereld. Wat waren wij gelukkig. Twee trotse broertjes, mijn hart liep over van geluk.
Kanker? Ik toch niet!
Helaas mocht dat geluk maar even duren. Vlak voordat mijn dochtertje 2 jaar werd kreeg ik hevige bloedingen.
Na een bezoekje aan de huisarts werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Zij sprak van een vleesboom.
Desbetreffende gynaecoloog wilde voor de zekerheid toch even een collega erbij halen en opeens moest ik toch onmiddellijk mee voor verder onderzoek. Ik was bang voor het onderzoek zelf, maar ik dacht dat alles oké was. Gelukkig was mijn zusje bij me en kon zij mij geruststellen, ondanks de pijn die het onderzoek deed.
Na de lisexisie trok ik mijn kleren weer aan en ik zag een verpleegkundige verdrietig kijken. Ik vroeg haar of er iets aan de hand was en het enige wat ze zei was: "Daar kunnen wij geen uitspraken over doen, het weefsel wordt opgestuurd en over een aantal dagen krijgt u de uitslag. De dokter zal goed voor u zorgen". Bij die laatste woorden raakte ik in paniek en ik begon te Googlen. Tot mijn grote schrik las ik 'goedaardig-vleesboom, kwaadaardig-kanker'.
Kanker? Ik toch niet! Ik moest nog 33 jaar worden volgende maand. De dagen hierna was ik op van de zenuwen. Zou ik dan toch kanker hebben? Waarom had ik niks gevoeld? Ik ging toch niet dood?
Een kleine week later ging ik naar het ziekenhuis voor de uitslag. Op het moment dat ik binnenkwam en wilde gaan zitten, zei de gynaecoloog: "Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, we hebben slecht nieuws voor u." Ik begon te huilen en te schreeuwen en mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid.
Ik zal die dag in maart 2021 nooit meer vergeten. Kanker, waar had ik dit aan verdiend? Had ik niet al genoeg klappen gehad? Opgeven was in ieder geval geen optie. Dit monster zou mij niet nog kleiner krijgen dan ik al ben.
Wertheim operatie
De dag na de uitslag moest ik mij ‘s morgens vroeg melden in het Maastricht UMC+. Een inwendig onderzoek, bloedprikken en scans volgden. Was het al uitgezaaid of was de kanker plaatselijk en had ik nog een grote kans op genezing? Een week later liep ik bibberend van angst bij de oncoloog naar binnen. Ik nam plaats en de verlossende woorden 'De kanker laat op de scan geen uitzaaiingen zien’ waren de mooiste woorden die ik op dat moment wensen kon. Normaliter word je behandeld met chemo in combinatie met bestralingen, maar de tumor lag gunstig, dus een Wertheim operatie werd ingepland. Hierbij worden je baarmoeder en eileiders verwijderd, inclusief een aantal lymfeklieren in het kleine bekken. De eierstokken blijven staan om vervroegde overgang te voorkomen.
Op de dag van de operatie werd ik ’s morgens rond 06.00 uur gehaald. Oh wat was ik bang. Ik zal die dag ook nooit meer vergeten. Ik was zo verdrietig. Ik had mijn 3 kindjes op de wereld mogen zetten via een natuurlijke bevalling en nu kreeg ik alsnog een litteken. Uren later werd ik wakker op de recovery. De arts die mij geopereerd had zat naast mij en zei dat alles goed gegaan was.
Het herstel kon beginnen, maar wat viel dat zwaar. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad, maar ik werd gek in het ziekenhuis en probeerde zo sterk mogelijk te blijven. Drie dagen na de operatie mocht ik naar huis, wachten op de uitslag van de patholoog of er kanker was gevonden in de uitgenomen lymfeklieren.
Toch nog chemo en bestralingen
Toen de oncoloog belde had ze helaas geen goed nieuws. Van de 28 uitgenomen lymfeklieren waren er 4 microscopisch besmet. Wat een klap! Ik was als de dood voor chemotherapie! Waarom kon het niet gewoon goed zijn? Na een gesprek bij de oncoloog werd het behandelplan opgezet: 5 keer chemotherapie en 28 dagen bestraling.
Ik was op. Doodmoe. Bang. Depressief. Ik trok dit niet langer, maar nog steeds was opgeven geen optie. Zes weken na de operatie startte ik met de chemotherapie en bestralingen. En toen was ik klaar, tenminste dat dachten ze. In juli 2021 was ik klaar met de behandelingen en zocht hulp bij een psycholoog.
Maandenlang bleef ik aangeven dat het nog steeds niet goed zat, maar ik werd er constant op gewezen dat dit gevoel normaal was. Kanker is een heftige diagnose en de angst zou na een tijdje afnemen. Totdat ik in januari 2022, tijdens aan bezoek aan mijn zusje, opeens hevige pijn op mijn borst kreeg. Mijn zusje ondernam gelijk actie en bracht mij naar het ziekenhuis. De arts bij de huisartsenpost vertrouwde het niet en stuurde mij door naar de spoedeisende hulp. Ze dachten aan corona, maar ik wist: 'Dit is foute boel'. Er werd een scan en een foto gemaakt en binnen een aantal minuten werd mijn leven nog heviger op zijn kop gezet: "Mevrouw, u heeft 3 liter vocht achter uw long, wij nemen u op en we gaan morgenvroeg een drain plaatsen om dit af te voeren."
Ongeneeslijk ziek
Ik werd opgenomen en een dag later kreeg ik een longpunctie, die vreselijk veel pijn deed. Na 7 dagen in het ziekenhuis was het vocht weg en moest ik in de scan. De uitslag volgde kort daarna: uitzaaiingen achter het longvlies, achter het borstvlies, in bijna al m'n lymfeklieren, in m'n botten en in m'n milt. En als kers op de taart had ik ook nog een soort klaplong opgelopen door de longdrain. "Ongeneeslijk ziek", waren de woorden van de oncoloog.
Ik heb alleen maar gehuild. De pijn, de angst voor de dood, het achterlaten van mijn kindjes. Nee! Dit kon niet waar zijn! Er werd opnieuw een behandelplan opgezet: 6 levensverlengende chemo’s met een levensverwachting van ongeveer anderhalf jaar. Ik had opnieuw geen keuze en ik onderging het. De kuur duurde ongeveer acht uur per keer en wat was ik ziek: botpijnen, overgeven, bloedneuzen, direct mijn haar kwijt. Wat een verschrikkelijk monster!
Een aantal dagen na de zesde en laatste kuur werd ik heel ziek. Een scan volgde en de kanker bleek gegroeid, het zat nu ook in mijn lever. Doodziek lag ik voor de zoveelste keer in het ziekenhuis tussen allerlei kankerpatiënten. Dit was de hel. Het verdriet wat op deze afdeling heerst is echt verschrikkelijk hevig.
Er liggen veel oudere mensen, maar ook jongens en meisjes van mijn leeftijd. Ik heb met sommige vrouwen een mooie band opgebouwd en daar ben ik heel dankbaar voor. Zij begrijpen jou toch net iets beter dan de mensen die niet in dit schuitje zitten.
In september 2022 waren mijn lieve ouders en zusje op bezoek. De dienstdoende arts wilde mij spreken en ik vroeg of mijn zusje even mee mocht. Volgens haar was het beter als zelfs de hele familie erbij zou zijn. Dit vond ik vreemd, want normaliter mocht er maar één persoon mee. We gingen zitten en de arts zei dat ik uitbehandeld was. De kanker was ontzettend agressief en ze konden niks meer voor mij betekenen.
Mijn ouders zeiden geen woord, ze bewogen zelfs niet meer. Mijn zusje werd woedend. Ik had namelijk gezocht naar een laatste optie: een experimentele studie met immunotherapie in combinatie met het HPV vaccin. Volgens de arts moest je hiervoor aan allerlei dingen voldoen en ze gaf aan dat ik te ziek was om hieraan deel te nemen.
Immunotherapie slaat aan
Ik was boos. Zo ontzettend boos. Ik nam contact op met het ziekenhuis in Rotterdam en zij wilden mij wél een kans geven. Een dag later kwam de oncoloog bij mij. Ze twijfelde en wilde misschien toch starten met de studie. De tumor die ze in april 2021 hebben verwijderd werd opgestuurd naar Amerika en eindelijk kreeg ik goed nieuws. De tumor voldeed aan alle eisen en ik mocht op 30 september 2022 starten met de therapie.
Ik krijg 3 jaar lang om de 3 weken een kuur en elke 3 weken moet ik 13 buisjes bloed afstaan. Ik word dus elke 3 weken geconfronteerd met kanker en heb elke 9 weken verschrikkelijke angst voor de uitslag van de scan.
Ik ben nu 34 jaar, heb mijn haar verloren en ben in de overgang. Waarom? Maar, ik blijf positief. Ik heb nog nooit opgegeven en dat zal ik ook nooit doen! Ik zal vechten om mijn kindjes alle liefde en geluk van de wereld te geven.
Na 5 kuren bleek dat de immunotherapie ontzettend goed is aangeslagen en dat de kanker met 30 procent is afgenomen!
Nog een boodschap van mij: Niemand zou deze vreselijke ziekte mogen krijgen. Helaas overkomt ons dit, maar je kunt er wel vroeg bij zijn. Doe dat uitstrijkje! Doe het borstkankeronderzoek en doe het darmkankeronderzoek! Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je familie.'
Jennifer schreef haar verhaal zelf in februari 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.