Urenlang lag Kelly in bed, uitgeschakeld door de chemo’s en bestralingen tegen haar baarmoederhalskanker. Oerkracht om te leven voor haar vierjarig zoontje en vrede hebben met de behandelingen, hielden haar op de been.
Kelly woont in het zuiden van het land. Even de grens oversteken is geen probleem. Dus toen ze in 2017 met hevige bloedingen te maken kreeg en de huisarts geen verdere actie nodig vond omdat het uitstrijkje goed was, op de aanwezigheid van het HPV-virus na, ging ze naar een Belgische kliniek om daar haar licht op te steken. Ze had ook een afspraak gemaakt in een ziekenhuis in Maastricht. In België kon ze het eerst terecht. De inwendige echo liet niets bijzonders zien. Ondertussen was Kelly haar afspraak in Maastricht vergeten. Toen de uitnodiging op de mat lag, vond ze dat ze het niet kon maken om af te zeggen. Gelukkig maar. ‘De gynaecoloog zag ook niks op de echo, maar stuurde mij wel door naar het universiteitsziekenhuis, vanwege die hevige bloedingen. Daar is het balletje gaan rollen. Een biopt wees uit dat het voor 90% foute boel was, en verder onderzoek bracht een tumor van 6 centimeter in de baarmoederhals aan het licht, met uitzaaiingen in de lymfe. Als ik een halfjaar later was gekomen, was ik te laat.’
De verjaardag van mijn zoon
De uitslag sloeg in als een bom. ‘Ik had nooit gedacht aan kanker, vooral omdat het uitstrijkje goed was. Ik was bang. Vroeg wanneer ik dood zou gaan. De arts antwoordde dat ze voor genezing gingen, en ik ook. Mijn zoon was destijds 4 jaar oud. Ik dacht: ‘Ik ga het jou niet aandoen dat je zonder mij verder moet.’ Dat gevoel was heel sterk. Er kwam een oerkracht los: het gaat niet gebeuren dat ik dood ga!’
Het traject met 6 chemo’s, 25 uitwendige en 4 inwendige bestralingen viel Kelly zwaar. Ook kreeg Kelly het advies om de bestralingen te combineren met hyperthermie, waarbij ze anderhalf uur in een plastic zak moest liggen, terwijl de tumoren werden verwarmd. Dit versterkte het effect van de bestralingen, maar het was geen pretje. ‘Je kunt het vergelijken met anderhalf uur intensieve sport. Psychisch vond ik het zwaar. Je moet niet claustrofobisch zijn aangelegd.’
De laatste behandeling was op de verjaardag van haar zoon. ‘Ik lag klaar voor de bestraling en wist dat het daarna over zou zijn. Op die tafel heb ik zo gehuild. Een enorme ontlading van de spanning in de afgelopen maanden en de strijd die ik had geleverd. Mijn radiotherapeute huilde met me mee.’
Zien is geloven
En toen kwamen de controles. Nu nog steeds, om de vier maanden. ‘Het is genezen, maar het blijft spannend. Kortgeleden heb ik om een scan gevraagd. Ik had behoefte aan zekerheid. De controle houdt namelijk alleen een gesprek en een fysiek onderzoek in. Soms voel ik van alles. Dan gaan dingen een eigen leven leiden. Om mezelf gerust te stellen, liet ik die scan doen. Zien is geloven. Gelukkig staat mijn arts ervoor open.’
Maar de controles zijn niet alles. Kelly kreeg al snel te maken met de gevolgen van de behandeling. Van de ene op de andere dag kwam ze in de overgang terecht. ‘Ik heb alleen chemo’s en bestralingen gehad, dus geen operatie. Ik heb alles nog, maar alles is wel kapot bestraald en ge-chemood.
In het begin vielen de klachten van de overgang nog wel mee. Af en toe een beetje warm. Vervelend, maar wel te doen.'
Op zoek naar goede medicatie
‘Om de effecten van de overgang op te vangen, heb ik eerst oestrogenen geslikt. Vreselijk. Het was alsof ik in een week tijd 5 kilo was aangekomen, zo opgeblazen voelde ik mij. Daarna stapte ik over naar de pil, maar dat was het ook niet. Ondertussen werden die klachten ineens veel heftiger. Ik kon slecht in slaap komen en werd meerdere maken wakker. Dat slaapgebrek brak me op: psychisch en lichamelijk. Ik kon niet meer werken. De arts schreef me toch weer oestrogenen voor, van een ander merk. Daar werd ik depressief van. Een lotgenote van Olijf raadde mij een ander merk aan, en gelukkig gaat dat nu wel goed.’
Had Kelly willen weten dat dit de gevolgen konden zijn van haar behandeling? Ze denkt even na. ‘De artsen hebben destijds wel iets gezegd over de overgang, maar ik kon mij er niets bij voorstellen. Ik was bezig met kanker. Het had me niets gebracht.’
Heb er vrede mee
Hoe zwaar het ook is, je moet nooit opgeven, vindt Kelly. ‘Natuurlijk was ik bang, maar toen de behandelingen begonnen had ik er vrede mee. Dat was heel belangrijk. Het werd steeds zwaarder. Ik lag uren in bed. Dat was super eenzaam, maar ik had geen keus. Omdat ik er vrede mee had, heb ik er het beste van gemaakt. Ik keek veel naar films en op dagen dat ik mij het beste voelde, ging ik erop uit, wetende dat het de dag of week daarna slechter kon zijn.
Ook adviseer ik andere vrouwen eerlijk te zijn over werk. Tijdens mijn behandeling kon ik mijn ZZP-praktijk als voedingsadviseur niet voortzetten. Maar daarna ben ik gaan solliciteren. Ik heb onomwonden verteld hoe de vork in de steel zit, en dat werd gewaardeerd. Ik kreeg de baan!’
Kelly vertelde haar verhaal in mei 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.