Het leven van Loes staat plotseling op zijn kop wanneer ze op 5 december 2018 de diagnose baarmoederhalskanker krijgt. De behandeling bij het UMCG start meteen in januari en ze moet al haar werkafspraken afzeggen. Tijdens haar ziekte houdt ze een dagboek bij. Dat heeft ze later verwerkt tot een boek, waarmee ze vrouwen met de diagnose kanker wil helpen.
Laat maar zitten
‘Toen ik begin oktober 2018 een controle-afspraak bij de gynaecoloog had, werd ik zenuwachtig wakker. Het ging om een controle na een kleine ingreep een half jaar geleden, waarbij de gynaecoloog mijn baarmoedermond had bevroren vanwege enkele onrustige cellen. Ik had de maanden daarvoor af en toe lichte buikklachten, maar maakte me geen zorgen. Maar nu was er dat voorgevoel. Vijftien jaar geleden had ik een afwijkend uitstrijkje en toen had ik dat zenuwachtige gevoel helemaal niet en was er ook niets aan de hand. Deze keer kreeg ik tijdens het onderzoek ineens een erge bloeding. De gynaecoloog vertrouwde een kleine poliep op de echo niet en er kwam een afspraak voor een hysteroscopie, om de baarmoeder beter te bekijken. Toen niet meteen de juiste datum werd gevonden, dacht ik "laat maar zitten, wat een gedoe om niks." Toch kreeg ik een afspraak voor over drie weken.
Agenda
Drie weken later op een vrijdagmiddag hoop ik dat ze die poliep weghalen en dat het dan klaar is. Maar de diepe blik in de ogen van de gynaecoloog maakt me ongerust. En dan moet ik tot 5 december wachten op de uitslag. Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Net nu mijn praktijk goed loopt en ik mijn pad heb gevonden. Ik besluit om een mooie agenda te kopen en noteer al mijn afspraken voor het komende jaar, alsof ik hiermee mijn lot wil bezweren.
Ik heb kanker
Als ik op woensdag 5 december samen met mijn man bij de gynaecoloog kom, valt hij meteen met de deur in huis. "Je hebt baarmoederhalskanker." Het is een complete klap, ik zit in een slechte film. Meteen na het delen van de diagnose al wordt het praktisch, ik moet direct door naar het lab om bloed te prikken. Ik kan mijn man niet aankijken en vermijd ieder contact, ook in de auto naar huis. Zijn emotie kan ik er nu niet bij hebben. Stil zitten we daarna aan tafel te eten. Pas bij het wijntje op de bank kunnen we woorden vinden. Het is het fijnste en diepste gesprek dat we ooit met elkaar hebben gehad. We spreken uit dat we genieten van ons goede leven samen, met een mooi gezin. We besluiten om er samen vol voor te gaan. Onze kinderen moeten dit zo snel mogelijk weten. En zo zitten we een weekend na de gezellige pakjesavond weer met zijn allen bij elkaar. Ondanks de schrik en het verdriet is er ook warmte en vertrouwen in de goede afloop. Het brengt ons echt dichter bij elkaar als gezin. Aan de ene kant krijg je die heftige diagnose en aan de andere kant is het fijn dat je dit kunt delen met elkaar.
Ik ben nog steeds Loes
Daarna breid je de informatiecirkel steeds verder uit. Van familie naar vrienden en daarna collega’s. Na een gesprek met mijn huisarts heb ik al mijn werkafspraken afgezegd. Maar ik wilde wel graag op de hoogte blijven heb ik daarbij aangegeven. Dat dat niet altijd gebeurde bleek toen er bij een van mijn activiteiten een aparte app-groep ontstond, waar ik niet in zat. Ik had het fijn gevonden als ze me daarbij hadden betrokken. Ik begrijp dat mensen je willen beschermen, maar daardoor gaan ze ook voor je beslissen. Een van de eerste dingen die ik zei na de diagnose: "Ik ben gewoon nog steeds Loes. Ik heb kanker, ik bén geen kanker."
Behandeling
Dan begint een intensief traject van onderzoek en behandeling; gelukkig blijkt al snel dat ik geen uitzaaiingen heb. Eind januari is de operatie en na zes weken begint half april de dagelijkse bestraling. Omdat ik meewerk aan wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van bestraling, krijg ik voorafgaand een scan en daarna iedere week. Het betekent een extra belasting, maar ik vind dat onderzoek zo belangrijk, dat ik de tijd en extra moeite er graag voor over heb.
Het hele ziekteproces is een kwestie van heel kleine stapjes. En dan ben je ‘schoon’. Er valt een enorme last van je af. Ik ben er nog. Ik heb weer een toekomst. Het was een moeilijke en tegelijk mooie periode. De band met mijn man en mijn gezin is er hechter door geworden. Het heeft ons ook veel gebracht.
Gewoon
De terugkeer naar het gewone leven viel me het eerste jaar zwaar. Ik was heel emotioneel en erg snel vermoeid. Kijk, in 6 weken herstel je best snel, maar het stralingseffect drukt je heel lang de vermoeidheid in. Over alles moet een verjaardag heen gaan. Het besef dat je er nog bent is er steeds op al die momenten en vakanties. Dat doet iets met je. Sinds 2018 heeft 5 december een andere betekenis.
Tijdens de behandelingen hield ik een dagboek bij. Mijn man heeft me gestimuleerd daar een boek van te maken, omdat hij vond dat ik daar anderen mee kon helpen. In november 2021 kwam mijn boek uit. Eén van mijn zoons vertelde me later, dat het lezen van het boek hem geholpen heeft om het ook vanuit mijn perspectief te zien. Het boek moest hoopvol zijn, want er waren ook waardevolle momenten. Dat wil ik anderen graag meegeven. Via dit boek, maar ook via het lotgenotencontact van Olijf en de presentaties die ik geef voor Olijf.
Je doet er nog toe
Neem na de diagnose kanker tijd om te herstellen en de draad weer op te pakken. Dat kost tijd en die moet je krijgen, vooral ook op je werk. Want misschien wil of kun je wel niet meer terug. En ik wil alle collega’s en werkgevers op het hart drukken: Diskwalificeer een medewerker met de diagnose kanker niet. Ook als ze niet deelneemt of reageert. Ze doet er nog toe.'
Meer lezen? In het boek Maandagen doet Loes op een bijzondere manier verslag van haar ziekte, haar herstel en wat het met je doet om ‘er niet meer bij te horen’.
Loes vertelde haar verhaal in juni 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.