Maartje (41): ‘Ik wist eindelijk wat er met me aan de hand was en er kon actie worden ondernomen!'

Toen Maartje er in 2020 bij het bevolkingsonderzoek achter kwam dat ze HPV had, was ze meteen bang voor kanker. Gelukkig waren haar uitstrijkjes steeds goed en zakte die angst langzaam weg. In juli 2023 kreeg ze een vreemde pijn in haar onderbuik en begon zich opnieuw zorgen te maken.

Maartje: ‘Volgens de artsen was buikpijn echter geen symptoom van baarmoederhalskanker en ik kreeg antibiotica voor een blaasontsteking, ondanks dat ik zelf aanvoelde dat dit het niet was. Omdat ik in mijn jeugd heel vaak blaasontstekingen heb gehad, wist ik goed hoe dat voelde. Toen de kuur niet aansloeg, kreeg ik een zwaardere kuur en een inwendige echo. Op de echo bleek mijn spiraal niet goed te zitten en bij het verwijderen hiervan leek het de huisarts een goed idee om dan ook maar gelijk een uitstrijkje te maken. Inmiddels had ik namelijk ook een hevige contactbloeding gehad. Tijdens het maken van het uitstrijkje bloedde ik hevig en zag de huisarts iets afwijkends. Ik kon al binnen een aantal dagen bij de gynaecoloog in het ziekenhuis terecht.

Opnieuw baarmoederhalskanker uitgesloten
Het uitstrijkje gaf echter opnieuw PAP1 en daarmee werd baarmoederhalskanker uitgesloten door de gynaecoloog. Met mijn gezondheid bleef het echter snel bergafwaarts gaan. De pijn werd steeds erger, waardoor ik leefde op pijnstillers en amper meer sliep. Het begon met paracetamol, maar niet lang daarna kreeg ik zware opiaten voorgeschreven. Zonder de pijnstillers kon ik als alleenstaande moeder van twee kinderen niet meer functioneren.

Ondertussen kreeg ik ook hevige bloedingen met flinke stolsels. Zo hevig dat ik in november naar een gala ging met driedubbel maandverband onder mijn jurk en mijn date met een pak maandverband in de binnenzak van zijn kostuum. In december heeft een vriendin me naar de eerste hulp gebracht, omdat ik zo hevig bloedde dat de badkamer in een soort crime scene veranderde. Daar kreeg ik medicatie om de bloedingen te stoppen en werd ik weer naar huis gestuurd.

Onderzoek na onderzoek volgde, maar er werd niets gevonden. De gynaecoloog stuurde me door naar de uroloog, naar de MDL arts, de internist - maar een oorzaak werd niet gevonden. Uiteindelijk heb ik de MDL arts gevraagd om een andere gynaecoloog, omdat ik me niet serieus genomen voelde en ik het gevoel had dat niet de juiste stappen werden gezet.

Toch baarmoederhalskanker
In februari 2024 constateerde de nieuwe gynaecoloog dat er nog geen colposcopie was gedaan. Bij dit onderzoek had ik niemand meegenomen, omdat ik er inmiddels niet meer op rekende dat er iets uit zou komen. Maar deze keer had ik het mis. Ruim vijf maanden nadat ik voor het eerst het ziekenhuis binnen liep, kreeg ik te horen dat ik met 95% zekerheid baarmoederhalskanker had. Alleen de biopten moesten dit nog bevestigen. Mijn grote angst werd toch nog werkelijkheid. De gynaecoloog verbaasde zich op dat moment over mijn rustige reactie, maar op dat moment voelde ik alleen maar opluchting. Ik wist eindelijk wat er met me aan de hand was en er kon actie worden ondernomen!

In het AVL kreeg ik te horen dat de tumor al ruim 3,5 centimeter was en daarmee te groot om operatief te verwijderen. In welk stadium ik zat wilde ik op dat moment niet weten, ik ging hoe dan ook voor de overleving! Achteraf gezien bleek dat stadium IIB te zijn. Er stonden me 25 bestralingen, 7 chemo’s en 3 keer brachytherapie te wachten. Voordat de behandeling kon starten kreeg ik nog een bloedtransfusie, omdat mijn Hb door alle bloedingen veel te laag was.

Met familie en vrienden maakten we een schema om mij te ondersteunen, zodat ik hier tijdens de behandeling niet meer over na hoefde te denken. Dankzij dit schema wist ik iedere dag precies wie me naar het ziekenhuis bracht, wie er kookte en zelfs wie de was deed. Na dag 2 van mijn behandeling moesten we al overschakelen op het ‘worst case scenario’ schema, omdat ik me al snel heel slecht ging voelen.

Door de combinatie van dagelijkse bestraling, wekelijkse chemo en brachy is het behandeltraject echt een marathon. Ik heb echt moeten leren om het per dag te bekijken. Door de bestralingen en de chemo ben ik in 7 weken tijd ruim 11 kilo gewicht verloren. Hierdoor was ik erg verzwakt. Ik heb regelmatig overnacht in het gasthuis van het AVL, zodat ik de reis met de auto niet hoefde te maken. Dit scheelde ’s morgens veel stress als ik vroeg op de poli moest zijn voor de chemo.

Toch heb ik aan deze periode ook veel mooie herinneringen overgehouden. Zoals de eerste keer dat op de poli kwam voor de chemo en mijn jas ophing aan de infuuspaal, omdat ik dacht dat het een kapstok was. Of de keer dat ik mijn handdoek was vergeten mee te nemen naar de bestraling en ik de vieze hondenhanddoek uit de achterbak van de auto van mijn vriendin mee griste. De laboranten moesten vreselijk lachen toen ik met die hondenhanddoek om mijn middel binnen kwam gelopen. Deze momenten, die ik deelde met de mensen om me heen, waren fijne lichtpuntjes.

Mentale klap
Na mijn behandeling zat ik in eerste instantie in een soort ‘high’, opgelucht dat alles achter de rug was. Op dat moment dacht ik dat ik die mentale klap niet zou krijgen. Maar al vrij snel kreeg ik last van paniekaanvallen en was ik doodsbang bij ieder pijntje wat ik voelde in mijn lijf. Er is geen leidraad voor je herstel en dat maakt deze fase weer heel anders dan de behandelfase. Daarin staat iedereen voor je klaar, heb je een schema van dag tot dag en heb je maar één doel: overleven. Op een gegeven moment neemt de hulp af en moet je je leven weer oppakken, terwijl je niet meer dezelfde persoon bent. Hierin heb ik vrij weinig ondersteuning ervaren en veel zelf moeten uitzoeken. Gelukkig heb ik een geweldige oncologisch fysiotherapeut, psycholoog, bedrijfsarts en goed contact met een paar lotgenoten. Dit heeft mij enorm geholpen.

Je gaat na kanker terug naar een leven dat nog hetzelfde is, maar jij bent niet meer dezelfde persoon. Ik ben nu langzaam deze nieuwe versie van mezelf aan het leren kennen en aan het onderzoeken hoe ik mijn leven hierop kan aanpassen. Hoewel ik het nooit op deze manier had verwacht, ben ik ook heel dankbaar voor wat het me uiteindelijk heeft gebracht. Soms denk ik dat de ziekte me tot stilstand kwam brengen. Ik ben nu in remissie en sta voor een nieuw begin…. en daar ga ik het allermooiste van maken!’

Nawoord van Maartje: ‘Uiteindelijk is het ziekenhuis zelf een calamiteitenonderzoek gestart naar de oorzaak waarom het zo lang heeft geduurd om tot de diagnose te komen. De conclusie was dat er tunnelvisie is ontstaan bij de gynaecoloog door de uitslag van het uitstrijkje (PAP1) en hierdoor niet tijdig de juiste onderzoeken zijn ingezet. Dat je ook met een PAP1 uitslag toch baarmoederhalskanker kan hebben, wist ik niet. Als je klachten houdt, ook na een goed uitstrijkje, vraag dan om verder onderzoek.’

Maartje schreef haar verhaal zelf in maart 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.