Een half jaar na haar bevalling wordt bij Marlies (32) baarmoederhalskanker geconstateerd. Het hele traject stond in het teken van beter worden voor haar dochter. ’Voor June wilde ik zo snel mogelijk weer een gezonde mama zijn.’
Ik dacht dat het met de bevalling te maken had
Marlies is 31 jaar en sinds een half jaar moeder van haar dochter June, wanneer ze klachten krijgt. Haar menstruatie blijft uit, ze verliest veel vocht en ervaart pijn in haar liezen en benen nadat ze intiem was geweest met haar partner. ‘Ik dacht: dit is niet helemaal goed.’ Ze gaat met haar klachten naar de huisarts. ‘Ik ben tijdens mijn bevalling ingeknipt en had een wond die op zich wel goed genezen is, maar ik dacht dat mijn klachten nog van de bevalling kwamen’, vertelt Marlies.
Hoe kan dat nou?
De huisarts kijkt met de eendenbek en Marlies ziet het gezicht van de arts betrekken. Ze geeft aan dat ze Marlies moet doorverwijzen naar een gynaecoloog. Marlies vraagt direct: ’Wat is er dan, wat kun je zien? Is mijn wond niet goed genezen?' Maar de huisarts zegt dat ze er niet veel van kan zeggen. Met dat bericht gaat Marlies naar huis. Ze krijgt snel bericht dat ze bij de gynaecoloog terecht kan. Deze doet onderzoek en zegt dat ze zich zorgen maakt. ‘Ik dacht: okay, dit is echt niet goed. Ik werd heel onrustig.’ De gynaecoloog vertelt dat ze bijna met zekerheid kan zeggen dat Marlies baarmoederhalskanker heeft. Marlies denkt ongelovig: ’Hoe kan dat nou, ik ben net bevallen. Ik was in paniek en dacht ik moet zo snel mogelijk beter worden.’
Hart onder de riem
Marlies stelt de mensen die haar na staan op de hoogte. Binnen no time zit haar huiskamer vol familie en vrienden, die haar een knuffel komen geven en haar een hart onder de riem steken. Haar naasten zijn verdrietig. Marlies troost ze, maar heeft het gevoel dat het niet over haar gaat. ‘De pijn van je vrienden en familie, die blijft je bij. Als ik daar nu weer over praat dan voel ik dát verdriet’, zegt Marlies geëmotioneerd. ‘Ik ben ze eeuwig dankbaar voor hun steun.’
Sterfdag van mijn vader
Marlies wordt doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis en stapt dan een sneltrein in. ‘Door mijn hoofd ging dat ik zo snel mogelijk beter wil worden. Ik wil een gezonde goede moeder zijn voor mijn dochter. Ik wil van haar genieten. Ik ga die rotziekte met al mijn kracht overwinnen.‘ Onderzoeken volgen elkaar in rap tempo op. Marlies laat het op zich afkomen. Op de sterfdag van haar vader, 22 februari, kreeg ze te horen hoe het behandelplan eruit kwam te zien. ‘Ik vond het mooi symbolisch dat het op die dag was’.
Schaamte
De 6-7 cm grote bloemkoolvormige tumor zat op haar baarmoederhals en groeide naar buiten. Marlies vertelt dat het nadeel van het naar buiten groeien van de tumor was, dat ze tumorweefsel verloor. ‘Het brokkelde af en verspreide een penetrante geur. Ik schaamde me dood. Ik vond dat nog erger dan het moment dat ik hoorde dat ik kanker had.’ Ze krijgt er medicatie voor en de klachten nemen snel af.
June en Juno
In zeven week tijd ondergaat Marlies 25 uitwendige bestralingen, zes keer een chemobehandeling en drie keer inwendige radiotherapie. Ze herinnert zich nog goed dat ze zich afvroeg hoe ze dat allemaal moest regelen met haar dochter June. Het bleek dat ze zich daar onterecht zorgen over maakte. Haar vrienden en familie pakten dit op, zodat ze de zorg voor June grotendeels los kon laten. Bij de eerste bestraling bleek, dat haar bestralingstoestel de naam Juno had. ‘Ik vond die overeenkomst tussen de naam van het toestel en die van mijn dochter bijzonder. Ik dacht: nu moet het wel goed komen met mij.’
Je voelt je een ander mens
‘Ik kreeg gelukkig chemo waar ik geen haarverlies van kreeg. Daar was ik heel blij mee.’ De chemo heeft ze als pittig ervaren. Marlies zegt daarover: ‘Het vreet je gewoon op. Je voelt je een ander mens. Ik had weinig energie en geen eetlust.’ Ondanks alle bijwerkingen, staat Marlies er gewoon iedere dag voor haar dochter. ‘Ik wilde zo snel mogelijk weer een gezonde mama zijn. Dat was mijn streven. Gelukkig is dat met veel ups-and- dows gelukt.’
Overgang
Het leven van Marlies stond een tijd lang op ‘standje overleven’, maar na de behandelingen is dat ineens voorbij. Ze vertelt dat haar baarmoeder en eierstokken niet zijn verwijderd, maar dat ze geen functie meer hebben. Ze krijgt alle symptomen van de overgang: opvliegers, zweten, slecht slapen, gewichtstoename. ‘Dat had ik me niet bedacht. Ik wil op mijn 32-ste natuurlijk niet al in de overgang komen.’ Zes weken na de laatste operatie start Marlies daarom met hormoontherapie, die ze tot haar 55-ste zal moeten nemen.
Nieuwe Marlies
Marlies schetst hoe ze naast de hormoontherapie iedere drie maanden een controle heeft bij de radiotherapeut of de gynaecoloog in het ziekenhuis. Om alles te verwerken is er een keer per maand een gesprek met een medisch maatschappelijk werkster. Op eigen initiatief heeft ze fysiotherapie voor kracht en conditie. ‘Ik ben blij dat het goed gaat, maar ik heb een leven voor en een leven na kanker.‘ Ik ben nu veel liever voor mezelf en voor mijn lichaam. Ik wil vooruit kijken en ik wil door, maar dat gaat met kleine stapjes.’ Daar waar vroeger grenzen aangeven moeilijk was, durft Marlies nu te zeggen waar haar grens ligt. Ze zegt dingen af en geeft vaker toe aan de behoefte om af en toe niets te hoeven doen. ‘Ik ben nu een nieuwe Marlies’.
Mijn wonder
June is nu 20 maanden, het gaat goed met Marlies en haar dochter. ‘Ik kan nu geen kinderen meer krijgen, dus June is mijn wonder, ik ben blij en trots dat ik haar heb. Ze was mijn reden om iedere dag op te staan. Ze had niet veel later moeten komen.’ Marlies is nog niet toe aan het omgaan met het feit dat ze geen kinderen meer kan krijgen. Ze wil positief zijn en vooruit kijken: ‘Soms moet je blij zijn met wat je hebt.’
Olijf
De boodschap van Marlies aan andere vrouwen is: ‘Ga bij klachten, elk pijntje dat niet goed voelt naar je huisarts. Ik ben zo blij dat ik naar mijn lichaam heb geluisterd. Als ik veel later was gegaan, had het er nu waarschijnlijk anders uitgezien. Doe mee aan het bevolkingsonderzoek, stel het niet uit.’ Marlies heeft vanuit het Radboud ziekenhuis kennis gemaakt met Olijf en heeft veel ervaringsverhalen gelezen. Ieder verhaal heeft raakvlakken, maar is ook uniek. ‘Ik wil mijn verhaal doen voor andere vrouwen, maar ook voor mezelf. Het is voor mij een mooi moment om het zo af te sluiten.’
Marlies vertelde haar verhaal in februari 2023. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.