Lees verder
Megan ziet het nog zo voor zich. De arts kijkt haar ernstig aan en zegt: “We gaan je opereren aan vulvakanker.” De rest van het gesprek mist ze volledig. Kanker?! Dat overkomt anderen, niet haar. Toch zit ze daar, haar handen verkrampt in haar schoot, terwijl de arts uitlegt wat haar te wachten staat.
'Ik weet nog precies hoe dat moment voelde. De woorden sloegen in als een bom, maar de rest ging langs me heen. Vulvakanker (ook wel schaamlipkanker genoemd, red.). Een woord waar bijna niemand over praat. Niet omdat het zeldzaam is, maar omdat het zo’n intiem, beladen onderwerp is.' Ze had er nauwelijks van gehoord, en nu was het ineens een deel van haar leven.
Signalen die ze niet herkende
Achteraf gezien gaf haar lichaam allang signalen. Jeuk, een branderig gevoel, een wondje dat niet genas en langzaam veranderde in de welbekende knikker. Megan: 'Maar ik dacht: het zal wel een schimmelinfectie zijn, een allergische reactie misschien. Kanker kwam niet eens in me op.'
Jarenlang blijven de klachten aanhouden. Acht jaar. Ze gaat steeds weer naar de huisarts, krijgt crèmes en zalfjes, maar niets helpt. Uiteindelijk eist ze dat er verder gekeken wordt. Ze wordt doorgestuurd naar een dermatoloog, daarna naar het Erasmus MC. Kort daarna volgt de diagnose.
De arts probeert Megan gerust te stellen: “We zijn er op tijd bij.” Maar een operatie is onvermijdelijk. De tumor zal volledig worden verwijderd, net als een aantal lymfeklieren om te controleren op uitzaaiingen.
De impact op haar lichaam en zelfbeeld
De operatie laat niet alleen fysieke littekens achter, maar ook emotionele. Een deel van haar lichaam wordt weggesneden, een deel van haar vrouwelijkheid, zo voelt het. Ze schaamt zich. Hoe zou ze zich ooit weer mooi en compleet voelen? 'Mijn zelfbeeld kreeg een enorme klap. Intimiteit voelde ineens ingewikkeld, alsof ik een deel van mezelf was kwijtgeraakt. Maar gaandeweg leerde ik dat mijn lichaam, ondanks alles, nog steeds van mij is. Dat ik niet minder vrouw ben door wat ik heb meegemaakt.'
De stilte rondom vulvakanker
Wat Megan misschien nog wel het meest raakt, is de stilte. Er wordt amper over vulvakanker gesproken. Borstkanker, baarmoederhalskanker, die woorden kent iedereen. Maar vulvakanker? Het is alsof het niet bestaat. 'Ik merkte hoe moeilijk mensen het vinden om erover te praten. Sommigen zwegen uit ongemak, anderen bagatelliseerden het: “Gelukkig was je er op tijd bij!” Maar voor mij voelde het niet zo simpel. Kanker raakt niet alleen je lichaam, maar ook je identiteit, je gevoel van eigenwaarde.'
Steun vinden in kleine dingen
Toch vindt ze steun op onverwachte plekken. In een vriendin die zonder schroom vraagt hoe het écht met haar gaat. In lotgenoten, die begrijpen hoe het voelt om met deze diagnose te leven. In kleine momenten waarop ze zichzelf weer terugvindt. De mensen in haar omgeving die hulp aanboden voor zorg of het huishouden.
Fotografie wordt een manier om zichzelf opnieuw te zien. Niet als patiënt, maar als krachtige vrouw. Megan ontdekte dat door voor de camera te staan, ze haar lichaam opnieuw kon accepteren. Het was confronterend, maar ook bevrijdend.
Waarom Megan haar verhaal deelt
Ze deelt haar verhaal omdat ze weet hoe eenzaam deze ziekte kan voelen. Omdat ze wil dat andere vrouwen de signalen herkennen en op tijd naar de dokter gaan. Omdat ze hoopt dat de stilte rondom vulvakanker doorbroken wordt.
'Ik wist dat ik iets moest doen. Daarom heb ik Portraitique Magazine gecreëerd. Een magazine over zelfbeeld, kracht en het doorbreken van taboes. Met open gesprekken en krachtige portretten en een flinke special over vulvakanker geef ik vrouwen een stem en laat ik zien hoe belangrijk het is om jezelf te omarmen, inclusief álles wat je hebt meegemaakt.
Met de verkoop steun ik onderzoek naar vulvakanker. De opbrengst gaat naar de Erasmus MC Foundation. Er moet meer bekendheid komen, meer onderzoek, meer bewustwording. Geen vrouw zou zich eenzaam moeten voelen in dit proces.'
Kanker verandert je. Het neemt je dingen af, maar het geeft ook een nieuw perspectief. Ze is er nog steeds. Ze is nog steeds zichzelf. En dat is misschien wel het belangrijkste van alles.
Herken jij haar verhaal? Of wil je helpen dit taboe te doorbreken? Bestel Portraitique Magazine en draag bij aan bewustwording én onderzoek. Het gedrukte magazine is te verkrijgen tot en met 20 maart 2025 via portraitique.nl. Samen maken we het verschil!
Megan schreef haar verhaal zelf in februari 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.
