Lees verder
Na een ingrijpende operatie om de baarmoederhalskanker te verwijderen, begint Melanie al snel last te krijgen van lymfoedeem in buik, liezen en benen. Melanie is blij dat de operatie erop zit, en denkt dat het oedeem wel weer over gaat omdat ze jong is. Maar dat blijkt een onderschatting.
De arts die de operatie bij Melanie had uitgevoerd, stuurt haar bij de eerste controle door naar oncologische revalidatie. De oedeemtherapeute van dit team herkent de aandoening onmiddellijk, maar is wel verbaasd dat Melanie vrijwel direct na de operatie lymfoedeem heeft ontwikkeld. Ze verwijst Melanie door voor het aanmeten van kousen en een broek tot onder de borsten.
Bakstenen achter mij aan
Helaas gaat dat niet goed. ‘Door de operatie heb ik veel blaas- en darmproblemen. Als ik naar het toilet moet - en dat is vaak - moet ik direct. Anders gaat het mis. Zo snel krijg ik die strakke broek niet uit. Bovendien is mijn buik gevoelig en doet die broek pijn.’ Al gauw besluit Melanie de broek niet meer aan te trekken. Ook zwachtelen en lymfetape bieden geen soelaas, omdat Melanie allergisch is voor het materiaal.
Het lymfoedeem is niet optimaal te behandelen. De oedeemtherapeute doet haar best met massages en zogenoemde "vacuümcups" om het bindweefsel soepeler te maken. En ook Melanie draagt eraan bij door twintig kilo af te vallen. Het brengt verlichting, maar ze kan niet meer alles doen.
Melanie legt uit wat dat betekent: ‘Ik hou van wielrennen, maar na een halfuur gaan mijn benen zo zwellen dat ik moet stoppen. Lopen is ook moeilijk. Ik heb pijn in de liezen, waarin het vocht zich zo heeft opgehoopt, dat ik wijdbeens rondloop. Mijn benen doen pijn en het voelt alsof ik bakstenen achter mij aan sleep.’
Klaar met het ziekenhuis
Na een halfjaar stopt de oncologische revalidatie, en Melanie is ondanks haar lymfoedeem ‘even helemaal klaar met ziekenhuizen en behandelingen. Lange tijd moest ik bijna elke dag naar het ziekenhuis. Ik kon geen onderzoekstafel meer zien, en ik besloot alles wat ik had geleerd van de oedeemtherapeut zelf te doen. Dat past ook wel een beetje bij mijn karakter: ik kies graag mijn eigen pad.’
En zo is Melanie nu elke ochtend twee uur bezig met de lymfemassage en de cups, inclusief check op wondjes. ‘Ik moet erg oppassen voor infecties, heb al een aantal keer koorts gehad.’ Dat betekent ook dat scheren niet goed is en daarmee heeft Melanie het best moeilijk. ‘Mijn baarmoeder is weg, en daarmee mis ik een stuk vrouwelijkheid. Niet op hakken kunnen lopen en niet kunnen scheren, versterken dat. Gelukkig heb ik een lieve partner, maar ik heb wel eens gedacht: “Stel dat ik geen vriend had, wie zou mij dan nog willen met die ongeschoren benen?"’
Niet het einde van de wereld
Ondanks dat Melanie vindt dat ze zich aardig goed kan redden in het dagelijks leven - met een uitgebalanceerde afwisseling tussen rust en bewegen -, is het oedeem zo hinderlijk dat ze zich laat doorverwijzen naar het expertisecentrum voor lymfologie in het Nij Smellinghe Ziekenhuis in Drachten. ‘Ik hoop dat ze een goede oplossing vinden om het oedeem op een andere manier te behandelen’, zegt ze hoopvol.
Ondanks alles noemt Melanie het hebben van lymfoedeem niet het einde van de wereld. ‘Het is een nare aandoening, maar er valt mee te leven. Het is wel zo dat je er vroeg bij moet zijn, want wachten maakt het oedeem alleen maar erger. Ik heb wel eens gedacht: "Ach, ik ben nog jong. Dat lymfoedeem gaat vanzelf wel over." Dat is niet zo. Als je er vroeg bij bent, is het oedeem meestal goed te behandelen.’
Melanie vertelde haar verhaal in juni 2020. Ondertussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.