Lees verder
Toen in september 2018 de oproep voor het uitstrijkje in de bus viel, raapte Nathalie de envelop op en legde ‘m weg. Geen zin in. “Ik dacht: ‘dat doe ik wel als ik het wat rustiger heb’.” Drie maanden later geeft ze gehoor aan de oproep en de uitslag ervan is Pap4. Haar huisarts zegt dat ze zich niet al te druk moet maken, maar het wel verder moet laten onderzoeken. In maart ondergaat ze een Wertheim-operatie. “De tumor die ik had was nog net te opereren. Ik leefde in een roes en wilde maar één ding: dit overleven.”
Tegen het bezoek aan de gynaecologe zag Nathalie (31) niet echt op; haar huisarts had immers gezegd dat ze zich niet al te druk hoefde te maken. “Maar toen ik werd onderzocht, was de gynaecologe stil en vroeg me om niet te bewegen. Ze zag een tumor zitten en wilde gelijk een biopt nemen. Dit lukte ondanks het zo pijnlijk was. Ik was met stomheid geslagen en dacht: ‘het kan niet, ze ziet het gewoon verkeerd.”
Slecht nieuws
Na het onderzoek belt ze haar zus die op dat moment hoogzwanger is. Daarna druppelt het slechte nieuws door naar familie en vrienden. “Ik vertelde het alsof het niet over mijzelf ging. Mensen schrokken en waren in paniek, maar dat ging langs me heen. Ik maakte me zorgen om mijn zus, zij was zwanger en de aandacht moest naar haar, niet naar mij.” Haar zus speelt een belangrijke rol tijdens de zware periode. Omdat ze tweehonderd kilometer uit elkaar wonen, bellen ze dagelijks. Ook gaat haar zus regelmatig mee naar afspraken. “Toen ik vijf onderzoeken op een dag moest ondergaan, was mijn zus bij mij. Mijn moeder was er bij elke afspraak bij en na elke ziekenhuisafspraak werd een taartje eten al snel traditie. Niet omdat we wat te vieren hadden, maar omdat het lekker was.”
Wertheim-operatie
Nathalie krijg vooronderzoeken en geconstateerd wordt dat ze baarmoederhalskanker heeft. Ook wordt bekeken hoe de tumor het beste kan worden verwijderd. Haar twee nog jonge dochters (6 en 8 jaar) vertelt ze dat ze kanker heeft. De meisjes huilen tranen met tuiten en zijn bang hun moeder te verliezen. Het maakt Nathalie strijdvaardig. Op 15 maart ondergaat ze de Wertheim-operatie. Om te voorkomen dat ze vroeg in de overgang komt, wordt een eierstok aan haar lever bevestigd. De operatie duurt vijf uur en Nathalie doet er net zo lang over om uit de narcose te komen. Als ze bij is, is ze opgelucht dat het achter de rug is. Vrij snel gaat ze naar huis en als ze weer op de been is, krijgt ze de klap. “Ik had al die tijd in een roes geleefd. Toen de wond genas, openbaarden andere klachten. Mijn blaas was tijdens de operatie geraakt waardoor ik soms last van blaaskrampen heb. Dat is zo heftig en pijnlijk. Ook is een zenuw in mijn rechterbeen geraakt waardoor ik tot aan mijn knie geen gevoel meer in mijn been heb en soms kamp met een ‘sleepbeen’. Vervelend, maar ik kan er mee leven natuurlijk.”
Cyste
In april krijgt Nathalie opeens last van haar linkerbeen. Het is opgezwollen en paars van kleur. De oorzaak is een cyste van vijf bij zeven centimeter in haar buik die tegen een bloedvat aandrukt. Er wordt een drain geplaatst, die na drie dagen verstopt raakt. “Ook dit is een gevolg van de operatie. Gelukkig is de cyste nu weg, maar heb ik last van mijn benen. Ze verzuren snel en traplopen kan ik niet meer goed.”
Over de toekomst denkt ze niet al te veel na, ze pakt de dag zoals die komt. “Ik was, toen ik ziek werd, net begonnen bij een nieuwe werkgever. Twee maanden werkte ik er en toen was ik acht maanden uit de roulatie. Mijn contract werd ondanks dat verlengd en is inmiddels omgezet in een vast dienstverband. Mijn werkgever en collega’s hebben begrip voor mijn gezondheid en dat voelt zo fijn. Werken zorgt voor een aangename afleiding.” Natuurlijk als er ze een pijntje of ongemak in haar lichaam voelt, schrikt ze even en hoopt ze dat de kanker niet terug is. “Die angst blijft, maar ik blijf genieten van de kleine dingen.”
Humor
Twee weken nadat Nathalie de operatiekamer werd ingereden, beviel haar zus van een prachtige zoon. “Ik ben tante van een prachtig neefje. De band met mijn zus is zo hecht; dagelijks bellen we en praten we. Soms serieus en over alles wat is gebeurd, maar we lachen samen ook wat af. Onze gesprekken zijn belangrijk voor me en houden me op de been.”
Vier het leven
De dag van haar operatie, 15 maart, heeft zij uitgeroepen tot de feestdag Vier het leven. “Ik vierde mijn verjaardagen nooit echt, en toen ik dertig werd wel. Drie maanden later kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker. Afgelopen 15 maart heb ik de mensen die mij steunden tijdens de moeilijke periode uitgenodigd en trakteerde ze op een high tea. En dat wil ik elk jaar doen.”
Nathalie vertelde haar verhaal in juli 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.