72 jaar en baarmoederhalskanker. Die boodschap kwam als een complete verrassing voor Ria. Na de aanvankelijke paniek, is er nu berusting. En vertrouwen in de wetenschap en de behandelingen.
‘Net voor kerst kreeg ik 's nachts ondraaglijke pijnen in mijn rechter rib; echt bizar. Begin januari dit jaar kreeg ik bloedverlies uit de vagina. Uhhh … ik ben 72. Ik wist niet eens meer waar het maandverband in de schappen van de super lag. Toch maar naar de huisarts gegaan. Ik vroeg of een uitstrijkje handig was. Gelukkig had ik een heel alerte huisarts die het niet vertrouwde en mij direct doorstuurde naar de gynaecoloog. Binnen drie dagen stond mijn leven op zijn kop. De specialist zei direct: ‘Mevrouw, dit ziet er zorgelijk uit.’ Twee dagen later, na echo’s en biopten, kwam het bericht dat ik kanker had.
Niet operabel, wel te behandelen
Ik telde de dingen bij elkaar op. De rib (botkanker?), bloedverlies en baarmoederhalskanker. En waar zit die kanker nog meer? Het was een rollercoaster. Ik zocht mijn polissen bij elkaar en was mijn begrafenis al aan het regelen. Huilen met mijn partner, slapeloze nachten en pure paniekaanvallen. Dat kon zo niet langer. Ik ging terug naar de huisarts om dit te bespreken. Gelukkig nam de arts de tijd om de mogelijkheden van medicatie – met name slaappillen - met mij door te nemen. Gelukkig ben ik een yogamens en daar heb ik veel baat bij gehad. Ook het buiten wandelen met de honden heeft me enorm geholpen. Dat laat natuurlijk onverlet dat de kanker in mijn lijf zit. Na allerlei onderzoeken bleek ik gelukkig geen uitzaaiingen te hebben. Dat was mijn grootste angst, gezien de pijn in mijn ribben. De kanker was niet operabel, maar is wel te behandelen met bestraling en chemo.
Tijd als vriend
Ik ben blij met mijn artsen. Het eerste onderzoek vond plaats in het ziekenhuis in Gouda, dat nauw samenwerkt met het LUMC in Leiden. Daar heb ik ook een aantal onderzoeken ondergaan. Vanwege de reisduur heb ik gevraagd of de behandeling in het Erasmus MC in Rotterdam kon plaatsvinden. Ik kreeg alle medewerking, en ook hier tref ik fijne artsen. De behandelingen zijn op zich goed te doen. Chemo is een kwestie van 7,5 uur liggen/uitzitten, en voor het bestralen ben ik drie uur van huis, maar er wordt liefdevol voor me gezorgd.
Wat kan tijd toch je vriend en tevens je vijand zijn. Je vriend omdat je leert relativeren en je vijand omdat je niet weet hoeveel tijd je nog hebt. Bij mij gaat de weegschaal naar vriend. Lieve lotgenoten. De eerste weken waren psychisch zo zwaar. Ik was bang, onzeker en boos. Eenmaal in de medische molen kwam er toch een soort berusting. Elk jaar krijgen 110.000 mensen de diagnose kanker. Teken 110.000 stipjes op papier en je bent er een van. Ik wil dit niet bagatelliseren, verre van. We zijn juist met zovelen! Ik vertrouw op de wetenschap en de behandelingen.
'Zimanonido', zeg ik wel eens tegen mijzelf. Een afkorting van ‘ik ben ziek, maar nog niet dood!’, een kwinkslag naar de ouderenclub Omanido (Oud Maar Niet Dood) van het televisieprogramma 'Het geheime dagboek van Hendrik Groen'. Let’s beat the beast.’
Ria schreef haar verhaal in maart 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.