Rosalie had nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien toen ze zeven jaar geleden ineens op de operatietafel lag voor een grote ingreep vanwege een zeldzame vorm van baarmoederhalskanker.
‘Ik had al een tijdje bloedverlies en besloot naar de dokter te gaan. Het was een roerige tijd. Mijn zoon had atopische eczeem en werd gemiddeld zes keer per nacht wakker. Bij de huisarts kreeg ik een onderzoek en hij constateerde dat er iets zat. Hij stuurde mij meteen door naar een gynaecoloog. De gynaecoloog constateerde een poliep maar verwachtte niets, omdat kanker in een poliep niet vaak voorkomt.’
Zeldzame baarmoederhalskanker
‘Twee weken later werd ik gebeld tijdens mijn werk. De doktersassistente zei dat ik de volgende dag moest komen. Op mijn vraag of er wat aan de hand was, antwoordde ze ontkennend. De gynaecoloog belde mij later terug. Hij zei dat ik kanker had, maar dat ze nog niet wisten hoe erg het was. De volgende dag stuurde de gynaecoloog mij door naar het AMC, omdat het om een zeldzame vorm van baarmoederhalskanker ging. De arts stelde mij gerust. Hij zei dat ze waarschijnlijk een conisatie gingen doen, maar hij moest nog overleggen met de andere dokters.’
Moeilijke gesprekken
‘De maandag erop werd ik gebeld. Alles moest toch weg, want de tumor was groter dan gedacht. Mijn baarmoeder, steunweefsel, een gedeelte van de baarmoederhals en klieren moesten worden verwijderd. Alleen de eierstokken konden blijven zitten. Het was een enorme tegenvaller. Ik had me ingesteld op een conisatie, en nu dit. Ik was nog nooit in een ziekenhuis geweest en vond de gesprekken over de operatie moeilijk. En hoe ging ik dit financieel opvangen? Wat moest ik tegen mijn zoon zeggen? Ik was alleenstaande moeder en werkte voor mijzelf. Hoe ging en moest ik dit gaan doen?
Op de operatietafel trof ik een vriendelijke vrouwelijke arts. Ze dacht dat ik geen nabehandeling nodig had, in de vorm van chemo en bestraling. En dat had ze goed gezien. Het bleef bij een zes uur durende Wertheim-operatie. Mijn moeder verbleef twee maanden bij mij thuis om mijn zoontje te verzorgen. Hij had zwaar eczeem, met veel jeuk en pijn. Het was heftig.’
Zelf verwerkt
‘De verwerking heb ik zelf gedaan. Deels omdat er gewoonweg geen begeleiding was. Er heeft wel iemand naast mijn bed gestaan in het AMC. Die zou contact opnemen, maar dat is nooit gebeurd. Een vriend van mij ging naar een “kankerclubje”, maar de behoefte om over mijn situatie te praten met lotgenoten had ik niet. Ik ben een sociaal mens, maar ik kan goed alleen zijn. Ik heb een selectieve vriendenkring en ik vertel niet alles. Het was een zware periode.
De operatie en de situatie met mijn zoon, die zes maal per nacht wakker werd, waren traumatisch. En ook de tijd erna, toen ik weer beter was. Mijn lichaam was veranderd, met dat grote litteken. De eerste twee jaar moest ik nog regelmatig naar het ziekenhuis voor controle. Als je ook maar iets voelt, dan word je bang. Iets wat veel mensen herkennen die kanker hebben gehad. Je moet je lichaam weer gaan vertrouwen.
Het heeft mij vijf jaar gekost om weer te kunnen genieten van het leven. De zorgeloosheid die ik had voor de kanker hoop ik ooit weer terug te krijgen. Aan de operatie heb ik lymfoedeem overgehouden. Tijdens een cateringklus met een vriendin had ik ineens een dik been. Ik was in paniek, maar mijn vriendin is fysio, dus die wist meteen wat het was. Ik heb er gelukkig niet veel last van, er is mee te leven.
Verder gaat het goed. Mijn zoon heeft alleen nog een pinda-allergie en astma. Deze zomer zit ik weer in mijn mooie tent op Vlieland. Daar voel ik me in mijn element. Mijn zoon speelt de hele dag buiten en ik maak mandala's en zandkastelen. Verder heb ik mijn eigen cateringbedrijf na corona weer opgepakt en werk ik parttime als lunchkok.’
Rosalie vertelde haar verhaal in juni 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.