Lees verder
Met haar 26 jaar stond Samantha volop in het leven samen met haar vriend met wie ze 7 jaar samen was. Ze was fit, ging graag op stap met vriendinnen en was net begonnen met een traineeship. De wereld leek aan haar voeten te staan. Weliswaar had zij af en toe wat vage bloedingen, maar dat heeft iedereen wel eens toch?
'Die bloedingen die ik had, lieten bij mij geen alarmbellen afgaan. Ik vond het vooral erg irritant en had het er met een vriendin op een gegeven moment over', vertelt Samantha nu 5 jaar later. Haar vriendin had soortgelijke klachten en was ermee naar de dokter gegaan, waarna ze later na een kleine ingreep bij de gynaecoloog geen last meer had van de bloedingen. Dat deze bloedingen haar leven ondersteboven zouden gooien had niemand gedacht. 'Ik weet nog dat ik de doktersassistente belde met de vraag of ik langs mocht komen, waarna de huisarts een uitstrijkje maakte. Dat ik binnen 1,5 week al werd opgebeld vond ik wel wat vreemd, maar er was nog niks om mij druk om te maken. De uitslag gaf namelijk aan dat het om afwijkende cellen (pap3a) ging.
Een slechte diagnose
Omdat ik zo vertrouwde op mijn lichaam, met het verhaal van mijn vriendin in mijn achterhoofd, maakte ik zonder enige zorgen die afspraak bij de gynaecoloog voor verder onderzoek. Ik weet nog goed dat ik daar samen met mijn vriend heen ging. Even snel voor het werk.' Deze gynaecoloog dacht aan een vrouwenkwaaltje. Hij kon niks zien of voelen, maar hij moest wel opnieuw een uitstrijkje nemen en een biopt. We moesten op de uitslagen wachten voor de volgende stap, maar hij legde alvast uit dat hij de volgende keer waarschijnlijk de plek waar het bloeden vandaan komt ‘dicht zou schroeien’. Met hevige bloedingen na het afnemen van het biopt ging ik gewoon weer aan het werk', vertelt Samantha.
'Ik weet nog dat de gynaecoloog mij na ruim een week belde. Ik stond op het punt om een belangrijk overleg in te gaan, dat ik voor het eerst zelf mocht begeleiden. Toen de gynaecoloog mij vroeg of ik vandaag of morgen wilde langskomen, ging er bij nog geen lampje branden. Totdat ik het mijn collega’s vertelde en hun gezichten zag. Ik had eerst de afspraak op de dag erop gezet, maar toen begon het mij te dagen dat ik er misschien wel direct heen zou moeten gaan. Achteraf best apart wat ambitie en de onbezonnenheid met een 26 jarige kan doen.
In een roes ben ik de auto in gestapt en zag ik mijn vriend in de gang van de afdeling gynaecologie. De deur van de gynaecoloog ging open, we zagen zijn gezicht en we wisten beiden al genoeg. Het enige dat ik heb onthouden van dit gesprek: “U heeft baarmoederhalskanker”. Hoe kan dit? Ik was toch gezond? Dit hoor je te krijgen als je oud bent? Niet als je topfit en jong bent. De gynaecoloog, die al richting zijn pensioen ging, was zichtbaar geschrokken en had dit nog niet eerder meegemaakt. Bij de eerdere controle was namelijk helemaal niks te zien. Uit het uitstrijkje kwam ook gewoon pap3a, maar het afgenomen biopt toonde de kanker aan. Door zijn precieze inschatting is de diagnose gesteld; 1 cm ernaast en ik weet niet of ik er nu nog was geweest.'
Ook verwijdering baarmoeder
Vanaf dat moment ging het snel. De verdere onderzoeken wezen uit dat het om een tumor van 1,9 cm ging. Een baarmoeder-besparende operatie was nog mogelijk. Omdat het om de adenocarcinoom ging (hierbij ontstaat de kanker aan de binnenzijde van de baarmoederhals), moest de operatie worden opgedeeld in twee operaties. Samantha: 'Eerst moest worden uitgesloten dat er geen uitzaaiingen waren in mijn lymfeklieren. Het leek echt op een slechte droom. De een na de andere genadeklap leek op mij af te komen. Tijdens deze operatie bleek dat ik geen uitzaaiingen had, maar is wel mijn zenuw in mijn been beschadigd geraakt.'
Na de tweede operatie, de radicale trachelectomie (baarmoeder-besparende operatie), was Samantha erg opgelucht. Tot het moment dat ik haar twee behandelende professoren aan haar bed stonden: tijdens deze laatste operatie zagen de artsen iets verdachts in het baarmoederweefsel. Na een paar dagen kwam de uitslag: ook in de baarmoeder was een voorstadium van kankercellen ontdekt.
'Het gezegde "waar rook is, is vuur" was passend bij deze situatie en achteraf tekenend voor mijn hele traject. Elk klein signaal bleek een grote ramp te zijn. Omdat ze niet wisten wat de kanker ging doen en omdat het zich vele malen sneller deelde dan ze voor mogelijk konden houden, besloten we mijn baarmoeder te laten verwijderen. Een keuze die mij, maar ook mijn vriend, erg zwaar is gevallen. Maar, het was risico niet waard om te wachten. Mijn overlevingskans zou van 98% naar 20% kunnen gaan, als daadwerkelijk bleek dat de kanker in mijn baarmoeder door zou zetten. Ik heb op dat moment wel enorm getwijfeld. Ik zou het liefst een jaar hebben geprobeerd zwanger te worden, maar mijn vriend had gelijk: een kind zonder mij was het niet waard.
Herstel met ups en downs
De afgelopen 5 jaren zijn met ups en downs gegaan. Ik kon in het begin niet meer lopen door mijn slepende been, heb een tijd met een katheter moeten lopen, was ontzettend moe en voelde mij erg down. Ik, maar ook mijn omgeving, herkende mijzelf niet meer. De energieke persoonlijkheid die ik was en de persoon die nergens voor wegliep, was weg. Ik heb 2,5 jaar hulp gehad van het Helen Dowlinginstituut bij het opbouwen van mentale veerkracht en het opnieuw uitvinden van mezelf. Vanuit het ziekenhuis en van mijn oedeemtherapeut kreeg ik richtlijnen mee om de kans op oedeem in de toekomt te verkleinen. Verzuren is nog steeds uit den boze, maar ik ben blij dat ik weer kan sporten en eigenlijk meer kan dan de artsen voor mogelijk hielden. Het enige dat mij niet meer lukt is hardlopen, maar daar heb ik vrede mee.
Of mijn goede lichamelijke en mentale herstel door mijn doorzettingsvermogen, vastberadenheid, het relativeringsvermogen van mijn vriend, of door mijn lichamelijke fitheid voor de operaties kwam? Ik weet het niet. Maar dat ik weer kan mountainbiken, lange hikes kan doen en mijn werk kan uitvoeren, dat had ik nooit gedacht. Het waren 5 jaren van constant mezelf uitdagen om de grenzen weer te verleggen en samen met mijn vriend nieuwe mijlpalen te bereiken. Zo ook de eerste keer mountainbiken na mijn behandelingen: waar het de bedoeling was om 17 km te fietsen, eindigden we met 40 km in de benen. Na de zomer fietsten we samen alweer 40 km, wel op een elektrische versie, maar ik kon weer lange afstanden aan. Mijn behandelend arts stond er versteld van: hij vond het uniek en stoer dat ik in zo’n korte tijd al zo ver was.
Durven kijken naar de toekomst
Inmiddels ben ik ‘schoon’ verklaard en durf ik weer te kijken naar de toekomst. Mijn toekomst is anders dan ik voor ogen had, doordat ik geen kinderen meer kan krijgen. Maar ik durf weer risico’s te nemen en te genieten, zonder bang te zijn dat er iets ergs staat te gebeuren. Zo ben ik onlangs een eigen bedrijf gestart om meer ruimte te krijgen voor mijn passies, we hebben een hond genomen en we zijn aan het nadenken over een maken van een wereldreis. Ik ben nooit meer de 'oude ik' geworden, maar ik kom er weer bij in de buurt en ik geniet van de kleine dingen.'
Wat Samantha in de afgelopen 5 jaren heeft geleerd? 'Neem je lichaam serieus en trek bij twijfel aan de bel. Soms moet je doorvragen bij zorgprofessionals en echt vragen om doorverwijzingen of ondersteuning. Maar als jij denkt dat je het nodig hebt, doe het! Laat niemand bepalen wat jij nodig hebt, jij kent je lichaam het beste. En verder? Celebrate life everyday! Geniet van elk moment, want het kan zomaar het laatste zijn.'
Samantha schreef haar verhaal zelf in augustus 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.