Elke vijf jaar een uitstrijkje, zodat eventuele kanker vroegtijdig aan het licht komt. En als dat niet zo is, dan krijg je signalen van je lichaam. Daar rekende Sandra op. Plichtsgetrouw maakte ze na haar 40e verjaardag een afspraak voor een uitstrijkje. Zorgeloos, want ze voelde zich kerngezond. Helaas was dit geen garantie voor ‘niks aan de hand.’
‘Op 31 oktober 2019 werd ik 40 jaar en ontving ik de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek. Plichtsgetrouw als ik ben, maakte ik vrij snel na mijn verjaardag een afspraak voor het uitstrijkje. Dit zijn van die onderzoeken die je gewoon doet, maar nooit met het idee dat er ook echt iets uit kan komen. Op 9 december zat ik met mijn zoontje van toen nog drie jaar in de auto, toen ik gebeld werd door de huisarts. De uitslag van het uitstrijkje was niet goed, er kwam een Pap 3B uit. Ik moest een afspraak maken bij de gynaecoloog voor verder onderzoek. Ik kon er al na drie dagen terecht, wat heel fijn was, want je weet niet wat je te wachten staat, en ik had veel vragen. De gynaecoloog heeft die dag ook een biopt genomen. Ze zei dat ze er vanuit ging, dat er een lisexcisie nodig zou zijn en plande die alvast in voor 13 januari 2020. De arts zou me dan op 23 december nog bellen voor de uitslag van het biopt, maar dan stond de ingreep maar alvast gepland.
Weg met die baarmoeder
Ik was niet echt zenuwachtig, omdat ik wist dat het CIN III-cellen waren. Het kon dus niet erger, redeneerde ik. Maar dat pakte helaas anders uit. Op 23 december belde de gynaecoloog. Ze vertelde dat het biopt uitwees dat er toch al kankercellen gevonden waren. Er was dus geen sprake meer van een voorstadium. Ik moest meteen de volgende dag komen en de gynaecoloog deed meteen de lisexcisie. Met kerst lag ik dus op de bank om daarvan bij te komen. Ondertussen ging er door me heen: “En wat nu”?
Op 7 januari 2020 moest ik weer naar de arts. Ik was inmiddels aan een andere gynaecoloog overgedragen, die ook oncoloog was. Dat zijn dan wel even van die “realisatie-momentjes”, waarop doordringt: “Ik heb echt kanker.”
De gynaecoloog-oncoloog gaf aan dat het erop leek dat alle kankercellen bij de lisexcisie weggehaald waren. Maar in de snijranden zaten nog wel ernstig afwijkende cellen. De arts gaf me twee opties. Of ik kwam iedere drie maanden terug, om in de gaten te houden dat die slechte cellen geen kankercellen zouden worden, of ik liet mijn baarmoeder en eileiders verwijderen. Ik kreeg even de tijd om hierover na te denken, maar voor mij stond het meteen vast: weg met die baarmoeder. We hadden dat op moment één zoon en waren er eigenlijk al wel over uit dat het hierbij zou blijven. Dat gevoel bleef gelukkig. Ik dacht direct: “Beter 90 worden met één zoon, dan risico nemen, uiteindelijk overlijden en twee kindjes achterlaten.” Ik besloot dus voor de verwijdering en dit is op 26 maart 2020 gebeurd.
Corona: ziekenhuis leek wel oorlogsgebied
Ik was een van de zeldzame mensen waarbij de operatie doorging, ook al was het midden in de Coronatijd. Weer een realisatie-momentje: bijna alle operaties werden uitgesteld, maar kennelijk was het bij mij zo erg dat mijn operatie wél doorging. Dat betekende alleen naar het ziekenhuis, geen bezoek. Het ziekenhuis leek wel oorlogsgebied. Maar wat hebben de mensen in het ziekenhuis me er doorheen gesleept. Iedereen was zo lief, betrokken en behulpzaam en kundig, ik heb me echt nooit een nummer gevoeld. Alleen maar hulde voor hoe er met mij is omgegaan.
Uit het onderzoek na de verwijdering van mijn baarmoeder en eileiders bleek, dat er toch nog kankercellen in mijn baarmoeder zaten. Ik had dus de goede beslissing genomen. Na de operatie herstelde ik langzaam, terwijl ik verder gezond ben. Ik dacht dat de klachten te maken hadden met de operatie, maar toen ik een nacontrole had, zagen de artsen weer een plekje die ze niet vertrouwden. Er moest weer een biopt worden genomen. Toen zakte de grond wel even onder mijn voeten weg. De week die ik moest wachten op de uitslag leek maanden te duren. Gelukkig was het niet kwaadaardig, ik had een ontsteking, dus ik kreeg antibiotica en herstelde daarna beter. Inmiddels ben ik volledig hersteld.
Zomaar uit het niets
Wat ik het engste van dit hele traject vond? Dat mijn lijf me niet heeft gewaarschuwd voor wat er aan de hand was. De termijn van iedere vijf jaar een uitstrijkje is bepaald, zodat het eigenlijk bijna altijd in een voorstadium ontdekt wordt. Zo niet, dan gaat je lijf signalen geven, zoals bloedingen. Ik heb hier niets van gemerkt. Ik had geen klachten, voelde me kerngezond en ondertussen was er dit aan de hand. Ik ben normaal nooit ziek, niet eens een griepje, dus had 100% vertrouwen in mijn lijf. Ik merk dat ik dit vertrouwen nu weer moet opbouwen. Dat ik niks voel is niet altijd de garantie dat er ook niks aan de hand is. En dat is best eng.
En nu ben ik alweer bijna jarig, 41 word ik nu. Ik moet best vaak denken aan vorig jaar. Ik maakte toen nog grapjes over mijn leeftijd en dat het verval dan zou gaan beginnen. Niet wetende dat een paar weken later mijn leven er zo anders uit zou zien. Ik ben al die tijd sterk geweest en zoveel mogelijk doorgegaan met het “normale” leven, maar soms keek ik naar mijn zoontje en dan dacht ik: ‘Jij kunt nog niet zonder je mama, ik moet hier echt nog heel lang blijven voor jou.”
Fijne vriendschap
Iedere drie maanden heb ik controle en dat is altijd weer spannend. Het vertrouwen zal weer moeten groeien. Dit van me af schrijven helpt. En ik heb iemand leren kennen die vorig jaar hetzelfde heeft meegemaakt en waar ik nu een zeer fijne vriendschap mee heb. Het heeft dus ook iets opgeleverd. Ook de betrokkenheid het personeel op de afdeling gynaecologie van mijn ziekenhuis raakt me nog steeds diep. Menselijk en warm. En een dank je wel voor mijn lieve vriend, familie en vriendinnen. Misschien zonder het altijd te weten, hebben jullie me zo geholpen.
Voor iedereen die in dezelfde situatie zit: hopelijk hebben jullie iets aan mijn verhaal. Praat met de mensen om je heen, je mag boos en verdrietig en onzeker zijn. En wat de arts zo ontzettend treffend tegen mij zei bij een nacontrole: “Wees ook een beetje lief voor jezelf!”
Sandra schreef haar verhaal in november 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.