Toen Sandra tussentijdse bloedingen kreeg, vertrouwde ze het niet en ging naar de huisarts voor een uitstrijkje. De uitslag was niet goed en na onderzoeken in het ziekenhuis bleek ze baarmoederhalskanker te hebben. Sandra koos voor en operatie met misschien bestralingen, maar helaas bleken er tijdens de operatie al uitzaaiingen in haar lymfeklieren te zitten.
‘Het was 22 april 2021, de 13e verjaardag van mijn tweeling. Ik had nog geen definitieve uitslag van de gynaecoloog, maar ik wist eigenlijk al dat ik kanker had. We zongen liedjes, aten taart en de kinderen kregen cadeautjes. Ze hebben niets aan mij gemerkt. Aan de buitenkant was ik een trotse moeder, van binnen voelde ik alleen maar angst. Ben ik er nog op hun volgende verjaardag?
Een onmogelijke keuze
De Kerstmis ervoor kreeg ik bloedingen tussen mijn menstruaties door. Ik dacht dat het kwam omdat ik gestopt was met de pil. Mijn man kon al geen kinderen meer krijgen, dus waarom zou ik die hormonen nog in mijn lichaam stoppen? Maar, de bloedingen stopten niet en daarom ging ik in april toch maar naar de huisarts. Ze was heel eerlijk. Ze vertrouwde het niet en nam een uitstrijkje af. De uitslag was inderdaad niet goed en daarom moest ik door naar het ziekenhuis voor een uitgebreider onderzoek. Er werd een biopt genomen en daaruit bleek dat ik baarmoederhalskanker had.
Vanaf dat moment ging alles snel. Een doorverwijzing naar het LUMC op vrijdagmiddag, de maandag erop al een afspraak met de gynaecoloog-oncoloog. Ik kreeg een inwendig onderzoek en bakken met informatie over kanker, de behandelingen, de risico's, de tijdelijke en eventueel blijvende gevolgen.
En toen moest ik kiezen. Een openbuikoperatie waarbij o.a. de baarmoeder, baarmoederhals en klieren zouden worden weggehaald met een kans van 80% dat ik daarna alsnog 25 uitwendige bestralingen nodig had. Of meteen die 25 uitwendige bestralingen, maar dan ook twee keer inwendige bestralingen en vijf chemokuren erbij. Het was een onmogelijke keuze. Ik koos uiteindelijk voor de operatie.
Uitzaaiingen in de klieren
Nog geen vijf minuten nadat ik mijn ogen opendeed stond de gynaecoloog al naast mijn bed. De operatie was gestaakt, er waren uitzaaiingen in de klieren. Alles zat er dus nog, ook de tumor. De operatie was voor niets geweest. Voordat ik verder kon met mijn behandeling moest ik herstellen van de operatie. En onverwacht van nog een operatie.
Drie weken later had ik namelijk een cyste in mijn rechtereierstok en had ik twee liter bloed verloren in mijn buikholte. Die dag heeft mijn man een ambulance gebeld. De pijn was ondraaglijk. Ik viel flauw toen ik zelf naar de auto wilde lopen. De brandweer heeft mij via het slaapkamerraam naar buiten gebracht en ik werd in de ambulance getild. Met gillende sirenes en steeds herhalend tegen de ambulancebroeder: ‘Ga ik dood? Overleef ik het?’, werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd ik opgewacht door een team van artsen. Het was net als in een film. Binnen no-time was duidelijk dat ik weer geopereerd moest worden. Mijn eierstok werd verwijderd.
Niemand weet of dit te maken heeft gehad met de eerste operatie (misschien een allergische reactie op een van de instrumenten) of dat ik gewoon pech heb gehad.
3-0 achterstand
Een paar weken later begon ik met 3-0 achterstand aan mijn eerste chemokuur. Daar werd ik heel ziek van. Zo misselijk ben ik nog nooit geweest. Diezelfde dag werd ik ook nog bestraald. En de vier dagen daarna werd ik ook bestraald. Ik heb mezelf die week uit bed moeten slepen om naar het ziekenhuis te gaan.
Gelukkig kreeg ik die week medicatie tegen de misselijkheid en kwam ik de rest van de chemokuren en bestralingen redelijk door. Los van de pijn van de operaties en de pijn in mijn darmen door de bestralingen.
Daarna volgden de inwendige bestralingen. Onder narcose werden buisjes ingebracht. Nog versuft van de narcose kreeg ik een MRI om te kijken of de buisjes goed zaten en al snel daarna werd het bestralingsapparaat op deze buisjes aangesloten. Ik kreeg een hoge dosis bestraling van binnen, daar waar de tumor zat. Om de gezonde cellen die ook door de bestraling waren geraakt de kans te geven een beetje te herstellen, moest ik zes uur wachten voordat er nog een keer bestraald werd. Vanwege de buisjes mocht ik niet bewegen, alleen maar wachten. Na de tweede dosis werden de buisjes verwijderd en mocht ik naar huis.
Niet hetzelfde als daarvoor
Op 13 september 2021, een week later, was de tweede inwendige bestraling. De laatste behandeling. En ineens was het over met de ziekenhuisbezoeken. Tijdens de behandelingen had ik maar één doel en dat was beter worden. Nu zat ik thuis. Aan het herstellen weliswaar, maar met veel tijd om na te denken. Toen begon het verwerken pas en het accepteren dat niet alles meer hetzelfde was als daarvoor. Ik moest seksualiteit opnieuw uitvinden en had darmklachten, buikpijn en was vermoeid. En ik had een chemobrein, waardoor ik last had van concentratieproblemen, afasie en niet tegen prikkels kunnen. Dat vond ik ook heel heftig.
Nu, tien maanden na mijn laatste behandeling, gaat het een stuk beter. Veel klachten zijn sterk verminderd en daarmee ook mijn angst dat deze blijvend zouden zijn. Natuurlijk ben ik bang dat de kanker terugkomt. Voorlopig heb ik elke drie maanden controle. Die momenten zijn spannend, maar als ik dan weer hoor dat alles schoon is, kan ik er weer even tegenaan.
De kinderen hebben zich er goed doorheen geslagen. Waarschijnlijk ook omdat wij er niet te zwaar over praatten. De angst, de pijn en het huilen hebben we zoveel mogelijk bij ze weggehouden.
Mijn man was er altijd. Voor elk onderzoek, elke afspraak, elke behandeling. We hebben dit echt samen gedaan. Dat maakt alles uit.
Sandra schreef haar verhaal zelf in juni 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.