Wendy (32): 'Kanker... Terwijl ik me kiplekker voelde!'

2017 - Uitstrijkjes: ze zijn er niet voor niks. Ze kunnen namelijk je leven redden! Wendy (32) weet dit als geen ander. Tijdens dit bevolkingsonderzoek werden 'onrustige cellen' gespot. Het bleek baarmoederhalskanker in een vergevorderd stadium te zijn.

In 2017 vertelt Wendy haar ervaringsverhaal aan Olijf:

“Begin dertig en dan al kanker... Nee, dat had ik nooit kunnen bedenken. Tijdens een uitstrijkje in juli 2016 werden er onrustige cellen in mijn baarmoederhals gespot. Mijn huisarts stelde me nog gerust: het zou vast wel meevallen. Wel moest ik volgens de procedure naar de gynaecoloog. Ik maakte me er niet echt druk om, tot de uitslagen binnenkwamen: ik had baarmoederhalskanker. Een bizar en onwerkelijk bericht, want ik voelde me kiplekker en sportte veel. In oktober heb ik zelfs nog meegedaan aan een hardloopwedstrijd. Dit tot verbazing van mijn omgeving. 'Je hebt kanker en je rent nog gewoon 10 kilometer hard?' hoorde ik dan. Ja, ik snapte er zelf ook niks van.”

Strijdvaardig
“Naast het ongeloof, maakte het feit dat ik kanker had me vooral heel strijdvaardig. Vrij snel besloot ik: weg met die baarmoeder. Het 'kwaad' moest eruit, zo zag ik dat echt. Alleen dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn 31 jaar vonden ze mij te jong voor zo'n Wertheim-operatie, waarbij niet alleen de baarmoeder, maar ook lymfeklieren, eileiders en weefsel wordt weggehaald. Het ziekenhuis stelde in plaats daarvan chemotherapie voor. Maar maandenlang me beroerd voelen door chemische troep, daar had ik helemaal geen zin in. Uiteindelijk heb ik de artsen ervan weten te overtuigen dat ik nooit een sterke kinderwens heb gehad. En dat wat mij betreft het mes in mijn buik mocht worden gezet. Ik wilde die kankercellen zo snel mogelijk uit mijn lichaam. Als de kans daarop het grootst was met een operatie, dan moest dat maar.”

Steun
“Om me voor te bereiden op de operatie ging ik rondsnuffelen op internet. Zo kwam ik bij Olijf terecht. Dokters kunnen wel zeggen dat het goedkomt, maar die hebben het niet zélf ervaren. De vrouwen die op Olijf hun ervaringen delen wél. Somehow voelde ik me iets minder zielig toen ik alle verhalen las. En ook: het idee dat je er niet alleen voor staat, dat anderen hetzelfde doorstaan. Het is prettig dat het laagdrempelig is. Soms wil je gewoon even je verhaal kwijt. Maar om dan naar een psycholoog te gaan... Dan is het fijn dat er zoiets als Olijf bestaat.”

Doorgaan
“Toen de dag van de operatie aanbrak was ik gespannen, maar ook opgelucht. Hierna zou het klaar zijn, zo stelde ik me voor. Helaas viel de ingreep vies tegen; ik heb me echt hondsberoerd gevoeld. Eenmaal thuis kwam de geestelijke klap. Een week lang heb ik de nodige tranen gelaten. Maar gaandeweg knapte ik steeds meer op.

Inmiddels gaat het best goed met me. Nee, ik kan geen kinderen meer krijgen. Maar dat is niet het einde van de wereld. Zoetjes aan pak ik de draad weer op, ben weer begonnen met werken en sporten. Over een paar maanden wil ik weer een tienkilometerloop doen. Ditmaal zonder kankercellen in mijn buik.”

In september 2019 vertelt Wendy het vervolg op haar eerste verhaal:

‘Ik zie de toekomst zonnig tegemoet ondanks mijn beschadigde lichaam’

2019 - Een stoma, een blaasstoma, een permanente drain en een groot litteken over haar buik. Dat zijn de sporen die de kanker bij Wendy (34) naliet. In 2016 kreeg ze de diagnose baarmoederhalskanker, ze werd geopereerd en een paar maanden later had ze weer klachten. Nasleep van de operatie, zeiden de artsen. Helaas zaten ze er naast en ontdekten ze verdachte lymfeklieren. “De kanker was terug en ik zette me schrap.”

De chemokuur die ze in maart 2017 kreeg was een zware. Zo’n zware dat ze telkens een nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Negen weken was ze er mee bezig, haar haar was uitgevallen, maar daarmee zat ze nauwelijks. “Alles stond in het teken van overleven en het minst druk maakte ik me om mijn haar.” Drie maanden na de chemo werd Wendy vijf weken lang elke werkdag bestraald. Toen ze in augustus door de scan ging en te horen kreeg dat er toch nog een plekje zat, moest ze even heel diep ademhalen. “Ik voelde me besodemieterd door mijn eigen lichaam, was teleurgesteld.” Geopperd werden inwendige bestralingen maar die werden door een professor van tafel geveegd; het zou te zwaar zijn. De andere optie was een heel grote operatie waarbij Wendy’s blaas, vagina, anus en het laatste stukje van haar darm zou worden verwijderd.

Gebroken hart
“En dat is gebeurd. Toen ik wakker werd had ik een stoma, een blaasstoma en een groot litteken. Het goede nieuws was dat mijn lymfeklieren in orde waren.” Via tunneltjes in haar onderlijf werd ze elk uur vijf minuten inwendig bestraald. Plotseling werd Wendy doodziek; ze had hoge koorts en gaf continu over. Ontstekingen in haar buik waren daarvan de oorzaak. Andere antibiotica werkte niet, ze werd steeds zwakker. Ze belandde op de eerste hulp. “Ik zei tegen die arts: ‘ik moet zelfs nadenken over ademhalen’. Hij ontdekte dat ik het gebroken hart syndroom had en ondervoed was.”

Energie
De rampspoed houdt niet op net zomin de ontstekingen verdwijnen. In juni 2018 blijkt dat Wendy een abces aan haar darm heeft, die wordt weggehaald maar tijdens de operatie wordt per ongeluk haar blaas aangeprikt. De holte die daardoor ontstaat vult zich met urine. “En die holte gaat waarschijnlijk nooit meer dicht, dus ik heb een drain. Inmiddels ben ik er aan gewend en hoort mijn buik bij mij.” Vervelend is dat ze heel erg vaak wordt geteisterd door hevige buikpijnen. “De pijn wordt veroorzaakt door de littekens en verklevingen in mijn buik. Die buikpijnen overvallen me echt en dan ben ik er zo naar van dat ik afspraken op het allerlaatste moment moet afzeggen. Dat is zo rot, maar kan niet anders.”

Ondanks alles blijft Wendy positief en langzaam merkt ze dat haar energie terugkomt. “Ik ga weer met vrienden op pad, bezoek festivalletjes en hoop binnenkort te starten met hardlopen. Dat deed ik altijd zo graag. Weet je, ik zie wel wat er op mijn pad komt, bekijk alles van dag tot dag. Alleen ver vooruit plannen durf ik nog niet. Maar ondanks mijn beschadigde lichaam zie ik mijn toekomst zonnig en best met vertrouwen tegemoet.”

Wendy vertelde haar eerste verhaal in januari 2017 en het vervolg is van september 2019. Er kunnen inmiddels veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.