Yulia (41) was 39 jaar toen zij bloedingen kreeg na het vrijen. Ze woonde toen nog in Oekraïne en ging daar naar een arts. Ze kreeg de diagnose baarmoederhalskanker. Na de start van de behandeling in Oekraïne besloot Yulia naar haar man in Nederland te komen en de behandelingen in Nederland te vervolgen. Ze wil zich nu graag inzetten voor andere vrouwen uit Oekraïne of vrouwen die Russisch of Bulgaars spreken.
Hoe het begon
‘Toen ik de diagnose baarmoederhalskanker kreeg was ik 39 jaar. Alles ging goed met mij, totdat ik bloed begon te verliezen tijdens seks. Op dat moment besloot ik naar de dokter te gaan. Tijdens het onderzoek door een gynaecoloog, realiseerde ik me meteen dat er iets mis was. De dokter keek me aan en het was voor mij meteen duidelijk dat als een dokter tijdens een inwendig onderzoek bezorgd kijkt, dit niet veel goeds betekent. Ik werd hysterisch en begon te huilen. Mijn wereld stortte binnen een minuut in elkaar. In de kamer ernaast zat mijn geliefde oudste dochter te wachten op mij en ik dacht: “Hoe moet ik haar dit vertellen? Hoe zal zij dit overleven?” We zijn heel erg close. Ze is niet alleen mijn dochter, maar ook mijn beste vriendin!
Er werden verschillende testen gedaan. Zowel het biopt als het bloedonderzoek bevestigde mijn angst: ik had kanker en kreeg een verwijzing naar een oncoloog. De oncoloog maakte een afspraak voor een MRI. Deze liet zien dat ik baarmoederhalskanker had, stadium 3 met uitzaaiingen in mijn eierstokken en lymfeklieren. Het was een hele slechte diagnose.
Ik huilde twee dagen achter elkaar, maar toen besloot ik te gaan vechten! Ik was nog niet klaar om te sterven en ik wilde mijn dochters (toen 17 en 20 jaar oud) niet achterlaten zonder moeder! Toen mijn jongste dochter moest huilen, heb ik haar beloofd dat ik niet zou sterven, omdat ik haar niet kon verlaten, mijn allerliefste!
Het was in mijn geval niet mogelijk om de tumor met een operatie te verwijderen. Dit was namelijk heel gevaarlijk, omdat de kanker zich snel zou kunnen verspreiden door de ‘vloeibare’ structuur ervan. Daarom werd de beslissing genomen om te behandelen met chemo- en radiotherapie. Ik moest snel starten met de behandeling, dus een week later had ik mijn eerste chemobehandeling. Ik was gewaarschuwd voor de mogelijke bijwerkingen, maar ik was vooral van streek dat ik mijn haar zou verliezen. Ik had in die tijd nog heel lang, dik haar. Op de dag van de chemo heb ik mijn haar in een bobkapsel laten knippen.
Het besluit om in Nederland te worden behandeld
Ik woonde met mijn kinderen in Oekraïne, mijn man woonde en werkte in Nederland. Ik had eerder al langere tijd in Rotterdam gewoond en ik wist dat daar hele goede medische specialisten waren. Daarom heb ik 10 dagen na mijn eerste chemobehandeling mijn spullen en mijn medisch dossier gepakt en ben ik naar Nederland gevlogen. Twee dagen nadat ik bij mijn man was aangekomen, vielen al mijn haren (ook op mijn lichaam) en mijn wimpers uit.
In Rotterdam kwam ik bij het Erasmus MC. De artsen daar hadden geen haast. Ze deden veel onderzoeken en er werd een CT- en MRI-scan gemaakt. Ik heb verschillende specialisten ontmoet en het waren allemaal correcte professionals. Ze namen de tijd en dachten zorgvuldig na over mijn behandelplan. Ik maakte me zorgen of we geen tijd verspilden, maar de artsen verzekerden mij dat er geen reden was om heel snel te handelen, en ik vertrouwde ze. Uiteindelijk bestond mijn behandelplan uit 6 chemo’s (één keer per week), vier inwendige bestralingen (brachytherapie) en 30 uitwendige bestralingen (vijf keer per week). Daarbij kreeg ik elke week een bloedonderzoek en een MRI.
Mijn behandeling
De chemotherapie duurde per keer 8 uur, dus ik had genoeg tijd om bevriend te raken met het ziekenhuispersoneel en sommige patiënten. Ik probeerde grapjes te maken met de vrouwen die op mijn kamer lagen, om ze op te beuren. Sommige vrouwen waren bang en huilden. Ik probeerde ze af te leiden en liet mensen lachen met mijn niet-perfecte Engels. Ondanks de taalverschillen steunden we elkaar.
De radiotherapie vond ik een bijzondere ervaring. Dat grote apparaat, dat eruit ziet als een ruimteschip, draaide om mij heen. Het deed helemaal geen pijn, maar het was erg interessant! De zwaarste behandeling -lichamelijk en mentaal, was de inwendige bestraling, de brachytherapie. Analyses, infuus, verdoving, MRI-scans van 45 tot 60 minuten elke keer. Het moeilijkste was dat ik de hele dag plat moest blijven liggen. Het was onmogelijk om zelfs maar rechtop te zitten. Dat vond ik heel oncomfortabel.
Morele ondersteuning en psychologische methodes
Aangezien ik genoeg tijd had tijdens de behandelingen, besloot ik een psychologische trucje toe te passen om mezelf mentaal te helpen. Ik visualiseerde tijdens de verschillende behandelingen dat de kankercellen kleiner werden. Het was alsof ik ze probeerde te wissen uit mijn lichaam! Na een tijdje werd ik er steeds beter in om dit in te beelden.
Ik had geluk dat mijn familie en vrienden mij heel erg hebben gesteund tijdens deze moeilijke periode in mijn leven. Gedachtes aan mijn kinderen en mijn hond (ik hou van hem als een kind) gaven me het vertrouwen dat alles goed zou komen. Mijn man was heel erg behulpzaam. Hij bracht me naar alle afspraken en was er altijd voor mij.
Door de chemotherapie en de bestraling was ik steeds misselijk. Elke beweging maakte me misselijk, zelfs als ik naar de tv of op mijn telefoon keek. Het leek erg op zwangerschapsmisselijkheid, alleen erger en het duurde langer. Het was moeilijk om eten te vinden waar ik niet van moest overgeven. Een tijdlang kon ik alleen brood eten, toen alleen verse salades en een paar dagen later wilde ik alleen maar patat. En zo ging het maar door. Mijn man bracht me elke dag allerlei lekkernijen en probeerde mij op te beuren. Ik heb veel geluk gehad dat ik iemand om mij heen had die zo voor mij zorgde en mij steunde.
Mijn gezondheid nu
Anderhalf jaar geleden heb ik mijn behandeling afgerond. Ik ben nu 41 jaar en ik ben in de overgang, doordat mijn eierstokken het niet meer doen. Hiervoor slik ik hormonen. Ik heb mijn leven weer opgepakt: ik doe aan fitness, heb een gezonde levensstijl -ik drink en rook niet- en ik probeer gezonde keuzes te maken op het gebied van voeding. Mijn haar is weer op schouderlengte en het is zelfs dikker en mooier dan voor de behandeling! Ik moest mijn dieet en dagelijkse routine aanpassen om weer terug te komen op mijn oude gewicht. Mijn algemene gezondheid is uitstekend, ik heb alleen last van een slecht geheugen en mijn gehoor is behoorlijk verslechterd.
Veranderde blik op de wereld
Mijn ziekte heeft me veel ellende gegeven, maar ook mooie dingen. Zo maakte ik me voor mijn ziekte vaak druk om allerlei kleine dingen, die absoluut niet belangrijk zijn. Mijn wensen waren vooral materieel van aard. Nu droom ik van iets compleet anders. Ik realiseer me dat de tijd vliegt en denk meer na over spiritualiteit en de reden van mijn bestaan. Ik verspil geen tijd meer aan dingen die me niet beter, aardiger of gelukkiger maken!’
Yulia wil zich graag inzetten voor andere vrouwen uit Oekraïne of vrouwen die Russisch of Bulgaars spreken. Zoek jij iemand die een van deze talen spreekt? Neem dan contact op met lotgenoten@olijf.nl en we brengen je in contact met Yulia!
Yulia schreef haar verhaal zelf in maart 2023. Olijf heeft haar verhaal vertaald naar het Nederlands. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.