“Het begon allemaal in oktober 2017. Ik voelde die dag een uitwendig knobbeltje aan de achterzijde van mijn schede en ik zag wat bloed op het toiletpapier. Ik heb meteen de huisarts gebeld en kon de volgende morgen daar terecht. Ze onderzocht mij terwijl ik op de behandeltafel lag en zei dat ze zoiets nog niet eerder had gezien. Ze vond het wel een uitzonderlijk groot gezwel (2 bij 3 cm) en heeft mij gelijk doorverwezen naar een gynaecologe.
De gynaecologe vond het vrij bijzonder wat ze zag, maar ze reageerde niet echt verontrustend en dacht dat het een soort van vetbobbel was. Ze wilde het wel meteen weghalen en ik wilde dat ook. Toen het gezwel was losgesneden schrok ik er van, want het was best groot en vroeg me af hoe ik zoiets niet eerder had opgemerkt. Het zag er glad en wit uit, net als een vetbobbeltje, maar de gynaecologe wilde het wel opsturen naar het UMC Groningen voor nader onderzoek.
In november ging ik terug voor controle en de uitslag. De arts draaide er niet omheen: er waren kwaadaardige cellen gevonden. Ik had een vorm van vulva/schaamlipkanker had. Mijn wereld stond op z’n kop. Ik hoorde alleen het woord kanker, de rest heb ik eigenlijk ook helemaal niet meer meegekregen. Ik was er alleen heengegaan, omdat ik dacht dat het toch niets ernstigs zou zijn. Er werd een MRI scan aangevraagd voor o.a. mijn bekkengebied.
Voor de uitslag van de MRI nam ik één van mijn zussen mee. Er bleken wel verdikkingen in mijn rechterlies te zien. Ik werd overgedragen aan het UMC Groningen, omdat ze daar meer ervaring hebben met vulvakanker. Daar werd mij verteld wat hun plan was. Voor een duidelijker beeld wilden ze ook een PET/CT scan maken en ik zou sowieso aan beide liezen geopereerd worden om de lymfeklieren te verwijderen en nog een gebied van ongeveer 2 cm rondom de plek waar het gezwel had gezeten. Ondertussen moest ik allerlei onderzoeken ondergaan om uit te sluiten dat kanker niet op andere plekken in mijn lijf zat.
De operatie stond gepland na de kerstdagen. Alles ging goed en ik kon rustig aan gaan herstellen. Tot ik in januari mijn rechterbeen niet meer kon optillen en deze erg warm aanvoelde: een ontsteking. Daarnaast werd ik gebeld door het UMCG over de uitslag van de verwijderde liesklieren: weer een domper, want er waren in beide liesklieren uitzaaiingen gevonden (stadium III). Het plan was om 25x te bestralen puur op beide liezen. Mijn zus kwam en we hebben samen een potje gejankt. Zij en mijn zwager besloten om mij tijdelijk bij hun in huis te nemen.
Eind januari ben ik gestart met de bestralingen, 5 weken elke werkdag op en neer naar Groningen (een uur van min woonplaats). Gelukkig kon ik er elke dag heen met een taxi, vergoed via mijn zorgverzekering. Zo fijn dat deze mogelijkheid er is! Na de bestraling kreeg ik last van de normale bijwerkingen: uitvallen van schaamhaar, schrale huid, schrijnend gevoel, blaasjes, huidverkleuring en vooral vermoeidheid, waar ik nog steeds last van heb.
Na de bestraling viel ik als het ware in een diep gat. Er ging van alles door mij heen: wat is er allemaal met mij gebeurd, hoe heeft het zo ver kunnen komen, etc. Het heeft heel veel impact op mij gehad. Ik ben nu bezig met oncologische revalidatie/oedeemtherapie, omdat het allemaal nog niet echt soepel gaat en door het warme weer van de laatste tijd heb ik veel last van vocht in mijn buik en binnenkant bovenbenen, waar ook mijn gevoel nog niet terug is sinds de operatie. Ik ben dus nog hard bezig met mijn lichamelijke herstel. Ook emotioneel gaat het nu zijn tol eisen. Binnenkort heb ik een gesprek met een psycholoog en volgende maand moet ik terug voor mijn 1e driemaandelijkse controle. Dat vind ik best spannend.
Mijn leven is zo veranderd, het wordt nooit meer als voorheen. Maar, ik probeer positief te blijven en mijn gevoel voor humor houdt mij op de been. Carpe diem.”
Yvonne heeft haar verhaal zelf geschreven in juni 2018. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.