Lees verder
‘Ik ben Judith, 43 jaar oud. Ik heb geen kinderen en had deze wens ook niet. Ik ben professioneel zangeres en ik ben hulphondencoach: ik coachte mensen met een lichamelijke beperking bij het zelf opleiden van hun hond tot hulphond.
Sinds 2013 werk ik niet meer. Het is niet haalbaar vanwege de bestralingsschade die ik over heb gehouden aan baarmoederhalskanker. De tumor bleek te groot om te kunnen opereren en ik had een vuile lymfeklier. In plaats van 6 chemo’s kreeg ik er één, omdat mijn nieren het niet aan konden. Vanwege de aangetaste lymfeklier moest ik extra veel bestralingen ondergaan: 28 uitwendig en 2x brachytherapie van 29 uur. Hierdoor zijn mijn blaas en darmen blijvend beschadigd. Maar... ik heb het overleefd!
Het volgende stuk schreef ik in december 2017.
Medaillekanten
Aan de ene kant van de medaille vier ik elke dag dat ik leef! Het besef van de mazzel die ik heb gehad en die zoveel anderen niet is gegeven. Het geluk ervaren van de groei die deze ervaring mij biedt. Voelen hoezeer ik het leven liefheb. Hoeveel er nog te doen valt! Hoe ik nog meer kan leren over mijzelf, anderen, over leven. Wat zou ik graag mijn ervaring in willen zetten om anderen te helpen!
Aan de andere kant rouw ik om de gevolgen van mijn ziekte. Het afscheid nemen van de lichamelijk fitte Judith die ik was voor mijn ziekte. De dagelijkse vermoeidheid. De pijn in mijn darmen en buik/baarmoeder. Pijn in de banden in mijn buikgebied die mijn benen en rug in trekken. Het concentratieverlies. Een slecht geheugen waardoor bijvoorbeeld lezen niet goed lukt. Het gevoel alsof mijn ledematen loodzwaar zijn. De pijn in mijn gewrichten, opvliegers en ‘s nachts regelmatig wakker liggen door de vervroegde overgang.
Mijn blaas die niet meer goed werkt waardoor ik altijd snel moet kunnen plassen. Hiervoor heb ik zelfs een pas aan gevraagd die ik kan tonen in situaties waar geen openbaar toilet beschikbaar is. Ik plas moeilijk uit. Het doet gelukkig geen pijn meer dankzij de hyperbare zuurstoftherapie in Hoogeveen, maar de lekkages zijn niet leuk.
Het niet alles meer zomaar kunnen eten. Erge krampaanvallen in m’n darmen terwijl ik op de wc zit. Ik raak dan uitgeput van het opvangen van de pijnaanvallen en soms moet ik ook overgeven van de pijn.
Moe... Wat ben ik vaak moe. En toch ook het psychische stuk op het moment dat er bloed bij mijn ontlasting zit, ik bloedproppen plas of, zoals afgelopen oktober, mijn tumormarkers waren gestegen. Het zal toch niet...?
Ik heb vaak het gevoel niet meer op mijn lichaam te kunnen vertrouwen. Niet vanwege de angst dat kanker terug komt, want daar ben ik niet bang voor geweest. Maar vanwege het feit dat ik regelmatig word overvallen door heftige pijn. Hierdoor kan ik niet goed meer functioneren en het slaat mij lam. Ik ben dan tot weinig in staat. Gelukkig trekt het uiteindelijk wel weg, maar het maakt mij volledig onbetrouwbaar.
Elke keer wordt mij duidelijk gemaakt dat het aan de bestralingsschade ligt en dat er niks aan te doen is. Dat is niet iets dat je wordt verteld op de dag dat je te horen krijgt dat de behandeling heeft aangeslagen. En als het wel wordt verteld kun je je er geen voorstelling van maken lijkt me. Je bent genezen! Het leven kan weer worden opgepakt! Je gaat weer voluit! En dan blijkt dat je blijvende schade aan dit avontuur hebt over gehouden.
Ik leef, en ik ben er elke dag dankbaar voor, maar de prijs is best heel hoog...
De kanker is uit mijn lijf, maar nooit uit mijn leven.
Ik ben 4,5 jaar verder. Iedereen leeft door. Het gaat over werk, over sport, een actieve vakantie, kom je ook op mijn verjaardag. Mensen snappen niet dat je nog steeds veel thuiszit, want je bent toch beter? Ze zien niet hoe ik worstel met het feit dat werken nog steeds niet goed lukt. Dat mijn beide passies, zingen en mensen met een lichamelijke beperking coachen bij het zelf opleiden van hun hond tot hulphond, te zwaar zijn nu. Dat mijn passie voor paardrijden op mijn paard niet haalbaar is en te veel pijn doet en energie kost. Ze zien niet dat ik kruizen in mijn agenda zet om dingen buitenshuis te kunnen ondernemen. Dat ik vaak dagen daarna bij moet komen. Dat ik leef met een stoplicht in mijn hoofd.
Ik heb het er allemaal voor over, want het hoort bij de andere kant van de medaille: vier het leven!
Ik kan ook intens genieten van de periodes dat ik me naar omstandigheden goed voel. Minder moe, minder pijn, meer energie voor leuke dingen, minder lang hoeven bijkomen van een leuk uitje, langere wandelingen, meer afspraken. Minder snel in het rood. Maar ergens denk ik wel: Hoe lang blijft het goed gaan? Wanneer zal het volgende zich weer aandienen? Want dat begin ik mij te beseffen. Dat hoort nu bij mijn leven.
Elke keer ga ik na een periode van pijn of vermoeidheid of weer eens rare dingen vanwege de schade vol goede moed door! Zo, dit kan ik ook weer wegstrepen! En weer door! Wees blij dat je leeft en accepteer dat het is zoals het is. Liever dit dan dood! Dat voel ik dan ook oprecht!
Maar ik geloof dat ik me langzamerhand begin te beseffen dat ik zal moeten leren leven met het feit dat ik overvallen zal blijven worden. Schade is schade en dat wordt niet meer beter. Sterker nog: er is mij verteld dat ik er rekening mee moet houden dat mijn blaas en darmen minder zullen worden en dat een blaas- en/of darmstoma in de toekomst niet zijn uitgesloten.
Ik hoop dat mijn vermoeidheid en concentratie nog zullen verbeteren. Daar blijf ik aan werken. Ik lees bijvoorbeeld boeken die ik 4 jaar geleden heb gelezen. Dan weet ik nog wie wie is. Ik probeer me te herinneren wat er gaat gebeuren voor ik verder lees. En ik kan stoppen als het niet lukt en weet dan de dag erna tenminste nog wat ik heb gelezen. Ook doe ik geheugentrainingen door middel van een app.
Ik heb een fantastische vriend, ook ex-kankerpatiënt, die er lichamelijk goed uit is gekomen. Hij is energiek, werkt, sport, fietst. Hij is vitaal. Ik zou zo veel meer willen kunnen! Ook dat is af en toe confronterend. Dit allemaal accepteren is best moeilijk.
Dat bedoel ik met rouw. Ik rouw nog. Ik heb tijd nodig om dit te accepteren. Om het verdriet over het afscheid van fitte Judith in mijn leven een plek te geven. Daar heb ik ook hulp bij gezocht. Want dat wil ik leren: Het verdriet hierom leren verweven in mijn leven. Het hoort er nu bij. Het hoort nu bij mij. Leren omarmen en er lief voor zijn. Het is mijn nieuwe ik.‘
Judith schreef haar verhaal zelf in mei 2018. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.
Voor Olijf heeft Judith op 12 juli een interview gehad met Linda Nieuws. Lees het interview >
Judiths verhaal stond ook centraal in de Europese Baarmoederhalskanker Preventieweek. Lees het persbericht met haar boodschap >